Dansen

Vannacht kreeg ik een berichtje uit Amerika, een fotoverslag van de belevenissen van Ab op zijn vrije zaterdag in Dallas. Hij was in een heuse Saloon geweest en had daar een paar biertjes met zijn ‘vrienden’ gedronken. Mooie foto’s erbij van een bijna uitgestorven dansvloer. Misschien was de foto gemaakt voorafgaande aan de grote drukte, dat kan. 

 

Hoewel we beiden niet veel met dansen hebben, hebben we een wel een hele speciale herinnering aan één dans. Nou ja één dans, het was dan wel een dans van een uur! Een dans, die je misschien niet eens een dans kan noemen, want voor het geschuifel wat we deden op nummers als "Du", van Petter Maffay en "Whiter Shade of Pale" van Procul Harum, had je weinig gevoel voor ritme nodig. 

Het was 30 september 1977, Ab vierde zijn verjaardag (ik zal niet verklappen welke) en op zijn verzoek werd er een uur lang ‘slijpmuziek’ gedraaid. Ab en ik hebben het dat volle uur volgehouden en elkaar dus niet meer losgelaten, figuurlijk dan. In letterlijke zin is het vooral voor Ab een reuzenprestatie geweest, omdat hij een kop groter is dan ik en het toch wel enige moeite heeft gekost om zonder pijn in zijn rug weer rechtop te lopen.

Misschien is deze prestatie ook wel de oorzaak ervan, dat we geen van beiden vaak op de dansvloer te vinden zijn. Ik geef zelf altijd de schuld aan het ontbreken van ritmegevoel.  Als Ab de ‘dansgenen’ van zijn vader heeft, dan kan hij dat niet zeggen; wat kon zijn vader goed dansen zeg. Misschien is Ab daarom soms nog wel eens op de dansvloer te vinden. Hoewel, meestal is dit voor mij een teken dat het tijd wordt om naar huis te gaan. Het was dan ook een hele geruststelling dat er bij de foto’s vanuit de saloon gemeld werd, dat hij zich niet gewaagd had op de dansvloer. Nieuwe vrienden zijn misschien nog niet zo gul in het geven van een rondje.