Doktersbezoek

Het is weer de tijd van de belastingaangifte en de agenda is tot eind maart al redelijk vol gepland. Iedere dag komt er wel een afspraak bij. Er is dit keer echter ook een afspraak bij, waarvan ik altijd hoop hem niet te hoeven maken in deze voor mij drukke periode; een afspraak met de dokter. Want een afspraak met de dokter betekent ziekte en ziekte is natuurlijk nooit welkom, maar van half februari tot eind maart is ziekte dubbel lastig.

Ik kom net terug van mijn afspraak. Ik heb de patiënt achter moeten laten. En nu ik dit zo schrijf, ben ik weer dankbaar dat ik de ziekte, een virus, niet zelf opgelopen heb. Het doet me denken aan de periode dat de Mexicaanse griep opdook. Eén van mijn eerste afspraken deed in haar duster gekleed, al kuchend de deur voor me open, durfde me geen hand te geven en verontschuldigde zich hiervoor met de woorden: “Ik wilde eerst nog afbellen en zal je geen hand geven, want ik vermoed dat ik de Mexicaanse griep heb”. Ik dacht nog (misschien wat egoïstisch), had die afspraak inderdaad maar afgezegd, nu loop ik onnodig gevaar het virus ook op te lopen.

Het doet me ook weer denken aan een periode wat langer geleden. Het was de eerste week van april en mijn drukke periode was net achter de rug. Vanwege buikpijnklachten had ik een afspraak met de dokter gemaakt. De dokter vermoedde een ontsteking bij mijn darmen, een diverticulitus, en stuurde me door naar de specialist in het ziekenhuis. Gelukkig hoefde ik geen afspraken meer te verzetten toen bleek dat ik een kleine week in het ziekenhuis moest blijven.

Of ik nu afspraken moet verzetten weet ik nog niet. De patiënt is mijn onmisbare laptop en hij (of moet ik zeggen zij?) heeft, waarschijnlijk door mijn toedoen, het virus “Internet Security Essentials “ opgelopen. Een virus dat zich voordeed als een virus verwijderraar van Microsoft. Ik hoop inderdaad dat, zoals ze bij de EHBC (Eerste Hulp Bij Computerproblemen) zeiden, het virus niet al te moeilijk te bestrijden is en dat ik begin volgende week weer met mijn laptop op stap mag.

Logé

Ze is er weer, onze lieve, trouwe, waakse Sjieba en dat laat ze weten ook. Natuurlijk ook wanneer je een telefoongesprek moet voeren.

Ze is er weer, onze chaperonne, iedereen wordt netjes de deur uit gewerkt. Daar mag toch wel als beloning een lekker hondenkoekje voor ontvangen worden.

Ze is er weer, ons zenuwpeesje. Jassen van de kapstok pakken betekent dat ze de boel moet gaan bewaken en ze laat luid horen dat ze deze taak nog steeds goed aan kan.

Ze is er weer, onze dribbel. Als een schaduw gaat ze overal waar ik ook ga.

Ze is er weer, onze toetjesschaaltjesleeglikster, nog voordat de eerste hap genomen is, kijkt ze je al met haar trouwe hondenogen aan. “Laat je er wel wat voor mij inzitten”, lijken die ogen je te zeggen.

Ze is er weer, onze trappenloopster. Wanneer het bedtijd wordt twijfelt ze waar ze zal gaan slapen. Op zolder, oh nee, op kantoor, nou toch maar op zolder, of in de logeerkamer? Ach, krijg het heen en weer.

Ze is er weer, onze ongevraagde wekservice. Haar ingebouwde wekker staat op een uur of 5. Met een poot tegen de slaapkamerdeur laat ze horen dat er even een aai over haar bol gegeven moet worden.

Ze is er weer, mijn reden voor een blokje om, de oorzaak van mijn net iets te frisse neus.

ZE IS ER WEER poezenvriendin van de overkant. Wat heb je haar gemist hè de afgelopen tijd. Geniet nog maar even van onze logé en kom maar lieve kopjes geven. Maandag zijn haar baasje en bazinnetje weer terug van hun romantisch weekendje uit.

Het Podium

Tijdens een dagopening op een wintersportvakantie jaren geleden werd gesproken over ‘een ander het podium gunnen’. Een echte eyeopener was het. De strekking was, dat wanneer iemand een verhaal vertelt, je niet moet proberen dit verhaal te evenaren of zelfs te overtreffen met een eigen verhaal.

Vast herkenbaar; je bent op een feestje en iemand vertelt een verhaal waarmee hij of zij de lachers op de hand heeft en daardoor even in het middelpunt van de belangstelling staat. Het verhaal doet je denken aan een voorval uit je eigen omgeving en jouw verhaal brandt op je lippen. Je weet zeker dat jouw verhaal het andere overtreft. Vertel jij dan jouw verhaal, of gun je dat ander het podium?

Hier moest ik van de week ook weer aan denken. Ab is afgelopen maandag geopereerd aan zijn schouder. Na al een lange periode van pijnklachten en onderzoeken bleek, dat een operatieve ingreep noodzakelijk was. Tijdens de operatie kwam ook aan het licht dat er nog steeds sprake was van een slijmbeursontsteking aan zijn schouder. De nacht dat Ab in het ziekenhuis moest blijven, lag ik wakker. En nee, dit was niet van de zorgen om Ab. Hij werd mijns inziens goed verzorgd in het ziekenhuis, nee ik lag wakker, omdat ik geen houding kon vinden zonder pijn in mijn dijbeen.

Dinsdag mocht ik Ab ophalen uit het ziekenhuis en vervolgens lagen we ’s nachts samen wakker. Ik vond het vervelend om over mijn klachten te beginnen, want als er één mocht klagen was hij het wel, zo vlak na de ingreep. Toch leek het me verstandig met mijn klachten naar de dokter te gaan. Het resultaat van dit doktersbezoek is een bijrol op zijn podium: ik heb een slijmbeursontsteking in mijn heup. Maar de hoofdrol is en blijft natuurlijk voor Ab, met het verhaal van zijn operatie.

Spaghetti en een omelet

Goede voornemens kosten vaak geld, zo stond van de week in het Friesch Dagblad. Het was de conclusie van een onderzoek naar goede voornemens in het nieuwe jaar. Bij een gezonde levensstijl hoort beweging en zo is er een groot aantal mensen, dat zich in januari voorneemt meer te gaan bewegen. Een abonnement op de sportschool is een logisch gevolg.

Ook afvallen is één van die goede voornemens. Sommige mensen proberen de nieuwste lijnproducten en zijn zodoende geld kwijt aan pillen en / of maaltijdvervangers.  Zo ook iemand die ik van de week sprak. Voor een veelbelovend product was maar liefst € 170, = uitgegeven. Maaltijdvervangers in combinatie met vitaminepillen stonden garant voor een gewichtverlies van zo’n 10 kilo! Op zich is er niets mis mee om je overtollige kilootjes op een snelle en relatief makkelijke manier kwijt te raken, als je daarna maar niet vervalt in een oud patroon van te veel of te vet eten. Bovendien, als je € 170, = uitgeeft voor een product, is de verleiding om je niet te houden aan de voorschriften klein, anders heb je immers voor niets een dergelijk bedrag uitgegeven.

“Een groot bijkomend voordeel”, zo vertelde ze, “is dat ik totaal geen hongergevoel heb.” “Nou ja, de ene maaltijdvervanger is lekkerder en voedzamer dan de andere, maar er is wel variatie.” “De maaltijdvervanger spaghetti, had wel erg dunne saus bij mijn zelf gekookte spaghetti. Het leek wel soep en droop van mijn bord af!” Op zo’n moment is het natuurlijk wel jammer dat je geen salade mag, want dat maakt een maaltje spaghetti toch wel lekkerder.

Een groot succes was de omelet. Totaal geen hongergevoel achteraf, een stevige lunch waar je de rest van de dag wat aan had. “Achteraf hoorde ik, dat je dat zakje alleen had moeten oplossen in water en niet, zoals ik gedaan heb, alles moest klutsen met 2 eitjes. “ “Maar ja, als er omelet op het zakje staat verwacht je toch dat er een eitje doormoet”

We spreken of zien elkaar binnenkort vast wel weer en ik zie uit naar de andere maaltijdverhalen en het resultaat van de lijnpoging met deze veelbelovende maaltijdvervangers.

Triomf op Tahrir Square

Je kijkt met andere ogen naar een nieuwsfeit wanneer je ergens zelf geweest bent. Je kunt je een voorstelling maken van de situatie aldaar en weet, wanneer je de beelden ziet,  hoe het was toen je er zelf stond.

Zo deden de beelden van het geweld in Egypte me weer denken aan de reis die we mochten maken in november 2008 met de Stichting Antwoord naar Caïro en El Minya. We zijn de eerste dag van deze reis naar de Egyptische evangelische christengemeente gegaan en hun grote kerk staat aan het Tahrir plein in Caïro. Aan dit grote plein, waar je als voetganger eigenlijk alleen maar kunt oversteken door de ondergrondse voetpaden te nemen, hebben we ook vooraf in een KFC –restaurant gegeten.

Ik zoek op foto’s van dit plein, waar de pro-Mubarak demonstranten de strijd aangaan tegen de anti-regerings betogers, naar herkenningspunten, maar zie alleen maar het geweld. De krant valt net in de bus en op de voorpagina ook een grote foto met als onderschrift: “Bij schermutselingen op het Tahrirplein werd gisteren door voor- en tegenstanders van president Hosni Mubarak driftig met stenen gegooid.” (foto's boven en links overgenomen van resp. nu.nl en nrc.nl)

In gedachten houd ik het beeld vast van het Tahrir plein zoals het was, toen wij er waren. Hoewel we gehaast door de voetgangerstunnels liepen en ik die vervuilde trappen ook nog op mijn netvlies heb, weet ik nog hoe het was in de kerk. Vooral de woorden van de prediker heb ik nog in mijn gedachten. Het was het goed om in die kerk een preek te horen over triomf, de overwinning van een christen en van Jezus. Benadrukt werd, dat wanneer je een triomf wilt halen, je moet weten wie je vijand is.  “Die vijand is niet van vlees en bloed”, zo zei hij, “De vijand is de satan en komt in de wereld naar je toe.” “De laatste vijand is de dood en ook die vijand heeft Christus overwonnen.” Triomf dus, ook op Tahrir Square!