Tijdsbeeld

Het is bijna het einde van onze vakantie in Toscane en we zitten samen op een bankje te genieten van de ondergaande zon, kan het nog romantischer? We besluiten dat we hier een herinnering aan willen en draaien ons om. Met onze rug naar de ondergaande zon is onze blik nu gericht op een deel van het verlaten strand van Marina di Massa. Op zich ook een mooi plaatje natuurlijk, maar veel minder romantisch.

Ik pak mijn mobiel, klik op de ‘selfiemodus’ en probeer het beeld zo te krijgen, dat we beiden, met de ondergaande zon tussen ons in, in beeld zijn. Wij beiden komen er wel op, maar het is even wachten totdat het wat rustiger is op de pier en er geen mensen meer in beeld lopen. Dat wachten duurt lang en niet omdat het nu zo verschrikkelijk druk is, maar omdat een vrouw precies in het beeld voor de zon blijft staan. Ze blijft staan kijken naar ons en naar ons uitzicht voor ons. Je ziet haar haast denken: “Wat voor bijzonders is daar nou te zien, ik mis geloof ik iets!”

 

Wanneer zal ze het in de gaten hebben, dat ze in ons beeld staat? Dat moment komt maar niet en voordat de zon niet meer te zien is, besluiten wij ons om te draaien. Dan heeft ze het in de gaten en snel loopt ze verder. We moeten er allemaal om lachen en het wordt dan ook een vrolijke foto. 

Aan dit voorval moest ik denken toen ik van de week op Twitter een foto tegenkwam (via account Victomato) van een heleboel mensen met hun rug naar Hillary Clinton toe. Een prachtig hedendaags beeld geeft dit, maar of het voor Hillary zelf nu zo’n mooi beeld gaf vraag ik me af.

Een soortgelijke ervaring had ik bij onze Flåmsbana treinrit in Noorwegen. We mochten allemaal uitstappen om een foto te maken van de waterval van Kjosfjossen. Daar heb ik natuurlijk gebruik van gemaakt, maar ook heb ik de grote menigte fotograven op de foto gezet. Wanneer ik inzoom op het deel bij de reling, valt het me op dat bijna iedereen met de rug naar de waterval toe staat en besef ik, dat ik een foto heb gemaakt van een ‘tijdsbeeld’.

Dansen

Vannacht kreeg ik een berichtje uit Amerika, een fotoverslag van de belevenissen van Ab op zijn vrije zaterdag in Dallas. Hij was in een heuse Saloon geweest en had daar een paar biertjes met zijn ‘vrienden’ gedronken. Mooie foto’s erbij van een bijna uitgestorven dansvloer. Misschien was de foto gemaakt voorafgaande aan de grote drukte, dat kan. 

 

Hoewel we beiden niet veel met dansen hebben, hebben we een wel een hele speciale herinnering aan één dans. Nou ja één dans, het was dan wel een dans van een uur! Een dans, die je misschien niet eens een dans kan noemen, want voor het geschuifel wat we deden op nummers als "Du", van Petter Maffay en "Whiter Shade of Pale" van Procul Harum, had je weinig gevoel voor ritme nodig. 

Het was 30 september 1977, Ab vierde zijn verjaardag (ik zal niet verklappen welke) en op zijn verzoek werd er een uur lang ‘slijpmuziek’ gedraaid. Ab en ik hebben het dat volle uur volgehouden en elkaar dus niet meer losgelaten, figuurlijk dan. In letterlijke zin is het vooral voor Ab een reuzenprestatie geweest, omdat hij een kop groter is dan ik en het toch wel enige moeite heeft gekost om zonder pijn in zijn rug weer rechtop te lopen.

Misschien is deze prestatie ook wel de oorzaak ervan, dat we geen van beiden vaak op de dansvloer te vinden zijn. Ik geef zelf altijd de schuld aan het ontbreken van ritmegevoel.  Als Ab de ‘dansgenen’ van zijn vader heeft, dan kan hij dat niet zeggen; wat kon zijn vader goed dansen zeg. Misschien is Ab daarom soms nog wel eens op de dansvloer te vinden. Hoewel, meestal is dit voor mij een teken dat het tijd wordt om naar huis te gaan. Het was dan ook een hele geruststelling dat er bij de foto’s vanuit de saloon gemeld werd, dat hij zich niet gewaagd had op de dansvloer. Nieuwe vrienden zijn misschien nog niet zo gul in het geven van een rondje.