Het Podium

Tijdens een dagopening op een wintersportvakantie jaren geleden werd gesproken over ‘een ander het podium gunnen’. Een echte eyeopener was het. De strekking was, dat wanneer iemand een verhaal vertelt, je niet moet proberen dit verhaal te evenaren of zelfs te overtreffen met een eigen verhaal.

Vast herkenbaar; je bent op een feestje en iemand vertelt een verhaal waarmee hij of zij de lachers op de hand heeft en daardoor even in het middelpunt van de belangstelling staat. Het verhaal doet je denken aan een voorval uit je eigen omgeving en jouw verhaal brandt op je lippen. Je weet zeker dat jouw verhaal het andere overtreft. Vertel jij dan jouw verhaal, of gun je dat ander het podium?

Hier moest ik van de week ook weer aan denken. Ab is afgelopen maandag geopereerd aan zijn schouder. Na al een lange periode van pijnklachten en onderzoeken bleek, dat een operatieve ingreep noodzakelijk was. Tijdens de operatie kwam ook aan het licht dat er nog steeds sprake was van een slijmbeursontsteking aan zijn schouder. De nacht dat Ab in het ziekenhuis moest blijven, lag ik wakker. En nee, dit was niet van de zorgen om Ab. Hij werd mijns inziens goed verzorgd in het ziekenhuis, nee ik lag wakker, omdat ik geen houding kon vinden zonder pijn in mijn dijbeen.

Dinsdag mocht ik Ab ophalen uit het ziekenhuis en vervolgens lagen we ’s nachts samen wakker. Ik vond het vervelend om over mijn klachten te beginnen, want als er één mocht klagen was hij het wel, zo vlak na de ingreep. Toch leek het me verstandig met mijn klachten naar de dokter te gaan. Het resultaat van dit doktersbezoek is een bijrol op zijn podium: ik heb een slijmbeursontsteking in mijn heup. Maar de hoofdrol is en blijft natuurlijk voor Ab, met het verhaal van zijn operatie.