Regenboog

Altijd moet ik er een foto van maken en het valt het me op, dat hij heel vaak op dat moment speciaal voor mij of voor ons aan de hemel staat. Bijgevoegde foto's zijn ook gemaakt op hele speciale momenten. De regenboog, een natuurverschijnsel, dat zich vaak voordoet in ‘onstuimige tijden’, wanneer zon en regen elkaar afwisselen.  

Heen en weer geslingerd tussen emoties vanwege herinneringen aan het verleden en zorgen om de toekomst, mag ik steeds weer van die momenten ervaren, dat ik er op gewezen wordt, dat God denkt aan Zijn verbond tussen Hem en alles wat op aarde leeft. (Genesis 9:17)

Dat die boog niet alleen voor mij aan de hemel staat, werd me ook duidelijk, toen ik vorige week de zonsondergang wilde fotograferen. Onderweg naar de brug over de snelweg, waar de avondlucht altijd zo bijzonder mooi te zien is, was aan de andere kant de regenboog weer zichtbaar. Ik maakte natuurlijk ook hiervan een foto en plaatste deze op Facebook. Met het oog op het totaalplaatje, was de foto zo genomen, dat het net leek of de boog eindigde in de woning achter ons. Juist hierdoor is het een foto geworden, die de bewoners van dat huis bemoedigd heeft.

 

Vandaag, 18 november, is het de ‘geboortedag’ van mijn schoonvader. Hij mocht deze dag 55 keer vieren. Voor onze begrippen veel te vroeg, moesten we afscheid van hem nemen. Juist op deze dag mocht ik de regenboog weer zien. Hij was zelf zo lang zichtbaar, dat ik hem vanuit verschillende hoeken kon fotograferen, ook met ons huis erop en ook weer met het huis van de achterburen. En na die foto, die ik hun weer als bemoediging kon toesturen, was hij weer weg.

Ik hoop hem deze periode heel vaak te zien, die regenboog. De komende periode, waarin een traan en een lach elkaar zullen afwisselen. Zo gedenken we 24 november de sterfdag van Ab zijn moeder en mogen we 25 november de geboortedag van Daniëlle vieren, gedenken we 13 december de sterfdag van mijn vader, maar gaan we 29 november de Adventstijd weer in en mogen we leven in de verwachting van Zijn komst.

Verbaasd

Verbaasd ben ik, stomverbaasd. De Engelsen hebben er een veel mooier woord voor: “Flabbergasted”. Dat is precies hoe ik me voel na het laatste telefoontje van vandaag. Ik ben heel beleefd gebleven en heb zelfs niet gescholden tegen de telefoon toen ik al opgehangen had, maar wat kunnen mensen toch raar reageren.

Vorig jaar kreeg ik mevrouw en meneer als (eenmalige) nieuwe klanten.  Meneer had een uitkering van een lijfrente gehad in 2013 en voor de zekerheid gingen ze nu maar naar een ‘professionele’ belastingconsulent toe voor het invullen van de aangifte. Mevrouw had na jaren alleen inkomsten uit werk opgegeven te hebben geen aangifteverplichting.

De aangifte van meneer was keurig voor 1 april 2014 geregeld en de klanten waren dankbaar, dat deaanslag conform de aangifte ontvangen werd. Eind oktober 2014 ontving mevrouw een brief dat ze als nog aangifte over 2013 moest doen. Mijn standaardvraag in dat geval is, of dat ze destijds in maart alle gegevens overhandigd heeft en of de toen ingevulde aangifte alsnog verzonden kan worden. Dit was het geval en zonder hier extra voor te rekenen heb ik ook de partneraangifte verzorgd.  

 

Toen werd het augustus 2015 en de definitieve aanslag van mevrouw liet nog op zich wachten. In plaats daarvan kreeg mevrouw het bericht dat ze een overzicht moest insturen van overige inkomsten, omdat de Belastingdienst gegevens heeft over meer inkomsten, dan dat er in de aangifte opgegeven zijn. En daar begon dus haar probleem: Ze had de aangifte niet zelf ingevuld! 

“Ik begrijp er niets van”, aldus mevrouw  "nooit hebben we problemen gehad, maar net dat ene jaar, dat u voor ons de aangifte invult, hebben we al tot 2x toe problemen met de Belastingdienst. Niet dat ik het u verwijt hoor…”Jaja. ”Heeft u misschien inkomsten uit een PGB?” opper ik. Ze is namelijk niet de enige klant met dit probleem. “Ja we hebben een logeerkindje, maar dat hebben we al jaren, maar net nu u de aangifte invult krijgen we hier problemen mee!” Ik geloof niet dat ze mijn antwoord nog gehoord heeft, het was toch allemaal mijn schuld dat de Belastingdienst van haar logeerkindje op de hoogte is.

Halve Zool

Alle zeilen worden bijgezet, het complete netwerk wordt ingeschakeld. Er moet toch ergens wel een leuke voetbalwedstrijd gespeeld worden a.s. zaterdag. Hoewel de wandelschoenen al klaar staan is manlief geloof ik nog niet toe aan onze 1^e officiële wandeltocht samen, want dat was oorspronkelijk het plan wanneer het voetbalseizoen afgelopen zou zijn.

“Hoi Ab, zaterdag naar SC Veenwouden - Zeerobben?” kom ik op zijn Facebook tegen. Zelf had hij al ontdekt via Twitter, dat er in het Drachtster bos, de thuishaven, ook nog wel een interessante wedstrijd gespeeld werd. Zwaagwesteinde tweette: “ZM2 speelt zaterdag 6 juni om 14:30 de finale in de nacompetitie tegen ACV Assen 3 op neutraal terrein bij Drachtster Boys." Maar ja, beide opties komen te vervallen, want het is niet in de buurt van de camping. Een jeugdtoernooi in Holten is op het ogenblik nog de beste optie.

De wandeltocht had ik al uitgezocht. Nou niet zozeer omdat deze tocht in de buurt was, maar puur omdat ik dit een zeer geschikte wandeltocht vond voor een ‘beginner’: “De 33^e Halve Zolentocht”. Ik had het echter niet moeten vertellen. Natuurlijk zet hij zijn netwerk weer in om dit te voorkomen. 2 uur geleden ontving ik als volger van 112Vandaag.nl het bericht, dat vanochtend de fietsbrug van het ‘Halve Zolenpad’ ingestort is, doordat er een tractor / maaimachine overheen gereden is.
 

Dit heeft hij waarschijnlijk nog geregeld voordat we gisteren de plannen voor zaterdag doorspraken.
Het wordt een alternatief: We gaan fietsen. Hoe lang de fietstocht wordt is nog afwachten. We zien wel wat we tegenkomen onderweg.

Spelen

We zitten er eigenlijk al helemaal klaar voor, vrijdagmiddag op een terras van één van de deelnemende horecagelegenheden van “Rondje Ermelo”. Het is een gezellige bedrijvigheid, dat opbouwen van muziekinstallaties voor liveoptredens van verschillende bands. 

Deze bands zijn straks allemaal te bezoeken. 

Met een toeristenbus (hop-on-hop-off) kan je langs 13 podia, een soort luxe ‘kroegentocht’ staat dus op het programma.

Er komt een personenauto voorgereden en we staan er versteld van wat er allemaal in zo’n auto past (vergeef me, dat ik niet op het merk heb gelet). Een grote monitor, allerlei microfoonstandaards, koffertjes en een grote rolkoffer, worden uitgeladen en naar binnen gesjouwd. “Dat jullie er altijd een busje voor huren met koor snap ik niet hoor”, zegt Ab, “je ziet dat het ook past in een gewone auto”. Daar heb ik niet van terug.

Maar dan komt er nog een auto, met aanhangwagen, helemaal volgeladen en dan nog een auto, allemaal voor “Mum’s Project”, het bandje van 5 personen dat in ‘het Wapen van Ermelo’ speelt. Een busje is nog niet zo onhandig, ons koor is groter, maar ik vraag me af wie er meer podium vraagt.

Dat niet iedereen even blij is met zo’n liveoptreden blijkt later,

wanneer een vader met zijn zoontje plaatsneemt op het terras. Vrolijk huppelt het jochie van een jaar of 10 naar binnen, maar minder vrolijk stapt hij korte tijd later weer naar buiten:”Papa, ze hebben het hele speelhoekje weggehaald!” zegt hij met grote verbazing in zijn stem. Tja, vandaag spelen grote mensen in de speelhoek.