Het bonnetje

Wandelen en fotograferen zijn twee grote hobby’s van me. Vandaag besluit ik beiden te combineren. Vaak wandel ik tochten met anderen en al lopende voeren we hele gesprekken, maar vandaag heb ik geen wandelmaatje, dus kies ik ervoor mijn Olympus E 520 mee te nemen.

Met start en finish in Sneek belooft het op deze frisse, maar zonnige dag een mooie wandeling te worden, waarbij waarschijnlijk wel wat mooie plaatjes te schieten zijn. Het begin van de tocht is langs de rand van Sneek, naast me een drukke weg en bovendien is het wat heiig weer. Mijn maatje mag nog even in de rugtas blijven. Na een kilometer of 5, vlak voor Folsgare… ja je komt nog een ergens!... zie ik het eerste fotogenieke plaatje en mijn maatje krijgt hierna een plekje om mijn nek. Daarna stop ik regelmatig even om een plaatje te schieten.

Na zo’n 10 kilometer is er een rustpunt in Stadsherberg Het Wapen van IJlst. Al van ver hoor ik luid gezang en vrolijk gejoel . Het is een groep wandelaars, die de Stadsherberg uitkomt. Bij de deur moet ik even wachten omdat iemand een foto van de groep probeert te maken. Helaas de batterij van het toestel is leeg. “Nou ja dan maar geen foto’,  wordt er geroepen, “of heeft iemand een blackberry, die maken nog wel mooie foto’s”.  Weinig reactie. Ik haal mijn toestel uit mijn rugzak en vraag of ik soms een foto moet maken en hem per e-mail moet versturen. Enthousiaste reacties.  “Wouw, een echte fotografe!”  Roept iemand. 

Het resultaat is dus een heuse fotoshoot. Na afloop van deze professionele fotoshoot wordt dan ook meteen geroepen: ”Krijgen we geen bonnetje mee, met het nummer van de foto?”.  Ach zo professioneel ben ik dus ook weer niet. Maar wie weet is er in de toekomst nog wel wat bij te verdienen.

Brei-tang

Wat waren de kinderen blij met hun door moeder gebreide Bert en Ernie truien. Ze waren een jaar of 5 en wanneer ze op bed lagen, vond moeders altijd wel even tijd om weer een paar naalden te breien. Zelfs de buurjongen, die ook helemaal weg was van de Ernie-trui, kreeg er één voor zijn verjaardag.

Maar ja dat was vroeger en zelf was ik net over de 30. Dan is het toch heel normaal dat je truien voor je kinderen breit? Hoeveel anders is dat nu. De kinderen het huis uit. Ze interesseren zich in ieder geval niet meer voor een trui met een spannende ingebreide afbeelding.

Na een dag administratie invoeren, afgewisseld met huishoudelijk werk, leek het mij wel leuk om de breinaalden weer op te zoeken. Na twee verhuizingen sinds de laatst gebreide trui, had ik echter geen idee waar mijn mooie, bruine, met gehaakte bloemen versierde breitas gebleven was en besloot mijn moeder te vragen of zij voor mij nog wat breinaalden en patroonboeken had.

Op die vraag kreeg ik reactie. Maar vanuit onverwachte hoek. Mijn wederhelft was niet zo gecharmeerd van het verzoek en vond dat ik nu werkelijk oud begon te worden. “Je bent dan echt een ouwe tang hoor, als je met je briewerkje op de bank zit.”,  was zijn reactie. Ik moet eerlijk zeggen, het heeft me nog een poosje tegengehouden mijn plan uit te voeren. Toen echter Daniëlle en Rogier een bezoek brachten aan oma besloot ik toch de knoop door te hakken en heb gevraagd of zij de spullen voor me mee konden brengen.

En zo is het gekomen, dat deze brei-tang de afgelopen week een breiwerk begonnen is. Het was even zoeken in de patroonboeken, voordat ik een trui naar mijn smaak kon vinden. Tussen de iet-wat gedateerde truien (wat wil je als je bladert in boekejs van wel 20 jaar terug) vond ik in een boekje uit 1999 een leuke trui voor mezelf. Zelfs mijn wederhelft kon zijn goedkeuring geven, hoewel ik denk, dat hij nog steeds aan het idee moet wennen een echte brei-tang naast zich op de bank te zien.

M-Weetjes

De stoute schoenen maar aangetrokken! Ik heb een eigen blog-account aangemaakt.
Ik zal me even voorstellen: M.W. de Kwaadsteniet - van Emden, Margreet voor familie, vrienden en bekenden.
Vaak maak ik van alles mee, en veel wil ik graag delen met anderen. Bovendien ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in schrijven en lezen. Het resultaat is logisch. Ik doe als miljoenen anderen en schrijf een blog.

Die stoute schoenen hebben betrekking op privacy. Dat is namelijk hetgene dat me tot nu toe tegengehouden heeft om wat op het internet te plaatsen. Maar er blijven genoeg zaken over, die de privacy niet in gevaar brengen en de moeite waard zijn om te vermelden op het internet. Dit zijn de Weetjes van M.W., oftewel de M-Weetjes.

Ik wens iedereen veel leesplezier met mijn M-Weetjes en hoor en lees natuurlijk graag reacties. Als het een tijdje stil is op mijn blog, ontbreekt even de inspiratie of heb ik het gewoon te druk met mijn andere bezigheden. Spoor me op zulke momenten gerust aan me weer eens aan mijn blog te wijden.