BN-er

Oké, BN-er ben je nog niet, als je een keer met je snoet op tv bent geweest, of in de krant hebt gestaan, maar het blijft leuk als er een positief berichtje over jezelf getoond of geplaatst wordt. Zo is het altijd weer leuk om tussen al de foto’s van de jaaroverzichten in kranten en tijdschriften te zoeken naar bekenden. 

 

Het doet me denken aan een leuk stukje over het schooldammen van de lagere school in Alphen aan den Rijn, waar Frank en Daniëlle aan meededen. Frank stond met op een mooie foto in het “Witte Weekblad” en wat waren we er trots op.  

Zelf mochten we al een paar keer in een krant of tijdschrift ons verhaal doen en na plaatsing van deze berichten is het erg leuk om reacties te krijgen van mensen die het stuk gelezen hebben of je op de foto herkend hebben. Een groot stuk met foto werd in 2007 van ons in het Friesch Dagblad geplaatst. We mochten als ‘christelijke ondernemers’ ons verhaal doen in een speciale zakenbijlage van de genoemde krant.

Ook voor het tijdschrift ‘Quinta’ werden we (in 2008) geïnterviewd, dit keer ging het stuk over het bezoeken van christelijke conferenties. Daarbij werd een mooie kleurenfoto geplaatst. Ab alleen mocht een paar keer met foto en verhaal in een plaatselijke krant, toen hij nog voorzitter was van de v.v. Drachtster Boys.

 

Helaas, dit keer in het jaaroverzicht geen portretfoto’s van ons of onze kinderen. Maar met enige trots wil ik toch een foto van onze buurvrouw, Marja Krans, tonen. Ze staat regelmatig in de plaatselijke kranten, vanwege haar functie als wethouder van Smallingerland, maar deze foto is er wel weer één om trots op te zijn!

Punt

Het jaar 2000 was voor ons als gezin een heel bijzonder jaar: we verhuisden van Alphen aan den Rijn naar Drachten. Van een druk sociaal leven naar een plaats, waar we niemand kenden. Na de drukte van een verhuizing is het erg handig om niet veel activiteiten in de avonduren te hebben, maar weer wat sociale contacten waren zeker welkom.

Als sportief gezin was het logisch dat er gekeken werd naar sportverenigingen waar (vooral de kinderen) actief in konden meedraaien. Daniëlle liet zich van korfbalvereniging “Tempo” uit Alphen overschrijven naar “Drachten, van der Wiel”

en Frank ging van voetbal-vereniging “ARC”, naar “Drachtster Boys”. Om zelf ook wat contacten te krijgen werden we met onze onderneming “De Kwaadsteniet Consultancy” lid van de ondernemersvereniging van “Drachtster Boys”.

Al heel snel raakten we ingeburgerd en mijn eerste bestuursfunctie in Drachten was nog in datzelfde jaar in de supportersvereniging van “Drachtster Boys”. Precies een half jaar heb ik nodig gehad, om uit te vinden dat het toch wat anders was, dan dat ik ervan verwachtte. Vergaderingen bij Anneke Feenstra thuis aan de ‘Nijtap’, die vooral gingen over de volgende bingoavond in de kantine van Drachtster Boys. Prijzen uitzoeken voor een verloting op haar zolderverdieping en in december het verzorgen van de vleesactie, waarbij we als bestuursleden persoonlijk alle rollades afleverden bij de bestellers.

Door deze bestuursfunctie ben ik wel ‘thuis’ geraakt binnen de Drachtster Boys, maar in de loop van dat half jaar werd ik ook binnen de kerk en het gospelkoor benaderd voor verschillende commissies en besturen, dus aan sociale contacten had ik geen gebrek. Mijn plaats binnen het bestuur werd overgenomen door Ginette Hensen. In de nieuwe kantine kreeg de supportersvereniging een eigen plekje en wat een mooi plekje werd dat: “Suppoint”, de blikvanger in de kantine. Dat vond ik nu typisch wel iets voor een supportersvereniging!

Tot mijn spijt vernam ik, dat er een punt gezet wordt achter “Suppoint” en wat gebeurt er nu met de supportersvereniging? Wordt dit weer een soort bingoclubje? Wat een gemis, een supportersvereniging zonder verkooppunt van supportershebbedingetjes. Hoe zit het nu met onze kerstrollade, persoonlijk gebracht door Ginette, namens de supportersvereniging? Ik hoop echt dat de punt toch nog een komma wordt.

Grasland

Wat was ik blij, toen ik na een paar dagen camping weer thuis kwam. Niet omdat ik het niet naar mijn zin had gehad, maar vanwege een grote verrassing, verzorgd door Daniëlle en Rogier. Het hele terras was onkruidvrij. Dat dit nog maar 8 weken geleden is, kan ik me haast niet voorstellen. Zeker niet als ik het terras nu weer bekijk.

Vandaag was er bij thuiskomst na een paar dagen camping weer een verrassing: De gemeente had het grasveld achter onze woning gemaaid. Het duurde toch nog even voordat ik het doorhad, omdat de randen, dus het uitzicht vanuit onze tuin, nog wel een meter hoog waren. Aan die 2 maaibeurten per jaar was volgens een woordvoerder van de gemeente niet veel te veranderen. Het betreft namelijk een stuk bouwland dat volgens gemeentevoorschrift 2x per jaar gemaaid wordt, maar de kanten, ja die zouden de volgende keer wel meegenomen worden. Dat was zeker niet te veel gevraagd.

Toen we in Drachten kwamen wonen in een nieuwe wijk, kregen alle straten de namen van ‘boeren velden’ zoals: ‘Hooiland’, ‘Tarweland’, ‘Veenland’ en ‘Graanland’. Wij kwamen aan ‘Grasland’ te wonen. Maar het stuk gras aan Grasland werd al snel bebouwd. Er bleef nog een punt onbebouwd grasland over, maar dat werd gelukkig beschouwd als openbaar groen.

Van ‘Grasland’ verhuisden we naar een buurt waar alle straten met de heide te maken hebben. De straatnamen hier zijn bv. ‘Lavendelheide’, ‘Dopheide’ en ‘Kraaiheide’. Wij kwamen terecht op ‘Heideanjer’. Wel een vooruitgang, want zo’n Heideanjer is toch een stuk mooier dan een Grasland. Ik had toen nog niet gedacht dat we eigenlijk aan Grasland zijn blijven wonen.

Dit alles bracht me na een weekend wandelen op de heide op een mooi idee: Het lijkt mij, gezien de omliggende straatnamen, dat er een mooi stukje heidenatuur aangelegd moet worden achter onze woning. Is de gemeente gelijk af van de 2 maaibeurten per jaar en wie wil er nou niet zo’n mooi uitzicht?

Feeststemming

Vandaag is officieel mijn vakantie voorbij en was ik weer voor het overgrote deel van de dag op mijn kantoor te vinden. Om nu te zeggen dat ik een zeer productieve dag gehad heb… nee dat niet! Vanmorgen met frisse moed begonnen aan het wegwerken van alle binnengekomen mail van de afgelopen 3 weken. Tussendoor de definitieve versie van Frank zijn Master thesis ingebonden, want deze uitgeprinte versie zou vandaag overhandigd worden aan zijn begeleider.

Rond een uur of 10 kwam Frank ontbijten en daarna zijn we naar Groningen vertrokken. Eerst langs Zernike voor hopelijk zijn laatste bezoek aan dit universiteitsgebouw. Frank heeft zijn Master thesis in het postvakje van zijn begeleider gelegd en het wachten op de uitslag was begonnen. Wanneer de thesis voldoende is, heeft hij al zijn studiepunten binnen van zijn Masterstudie “Organizational & Management Control”.

Toen ik om 12 uur weer thuis was en met een lekker bakje koffie achter mijn bureau was gaan zitten, kreeg ik al een what's-appje van Frank: “Jaaaaa ik ben afgestudeerd J”, “Ze hebben het al nagekeken en het is voldoende!”. Het wachten op de uitslag heeft dus niet eens een uur geduurd. Wat ben ik dankbaar en blij met zijn berichtjes en wat is dat fijn, dat ze hem (en ons natuurlijk ook) niet lang in spanning hebben gehouden.

Tegelijkertijd kwamen Rogier en Daniëlle langs, omdat ik even op Sjieba mocht passen vanwege een ritje naar Leeuwarden. In feeststemming doe ik de deur open, deel ik Frank zijn berichtje op Facebook en ben ik in staat de vlag uit te hangen, maar ja dat is wat moeilijk als je wel 2 vlaggen bezit, maar geen houders aan het huis hebt om ze op te hangen.

Hoewel Rogier en Daniëlle (en later ook Sjieba weer) vertrokken zijn, is mijn feeststemming gebleven. Deze feeststemming heeft ervoor gezorgd dat ik wel wat werk verzet heb, maar zeker geen productieve dag heb gehad. Oh ja, toch nog wel wat productiefs gedaan: Frank had nog 2 ingebonden exemplaren van zijn thesis nodig, dus ik was nog even druk met printen, inbinden en naar de brievenbus fietsen. Natuurlijk moest ik ook af en toe Facebook checken. Frank zijn berichtje heeft al bijna 150 ‘likes’ en ongetwijfeld is zijn feeststemming minstens even groot als die van mij.

Dragrace

“Te natte baan – geen Dragraces in Drachten”, dit berichtje op Waldnet doet me denken aan onze eerste vakantiedag in Valfréjus. Nog geen boodschappen in huis, dus rond half elf gingen we naar ‘het centrum’ om lekker op een terrasje te ontbijten. Nog voor we daar aankomen, moet ik mijn oordoppen uitzetten vanwege ronkende automotoren. Wat een mensen in dat kleine centrum en wat een herrie. “Volgens mij gaan ze zo dragraces houden”, zeg ik tegen Ab omdat ik 2 rode auto’s naast elkaar zie staan, die het gaspedaal steeds indrukken.

Een groot voordeel heeft dit wel: het terras dat net nog vrij vol zat, is leeggestroomd en wij bestellen een lekker ontbijtje. Wanneer we net onze eerste hap van het croissantje genomen hebben valt het ons op dat de motoren uitgezet zijn en alle auto’s keurig in een lange rij staan. Het terras stroomt weer vol. De chauffeurs en iedereen die erbij hoort komen een drankje drinken en al snel worden we aangezien als eigenaar van één van de uitgestalde auto’s.

Ab en ik hebben helemaal niets met auto’s, dus op zich is dit best een rare ervaring. Bovendien zijn we zo ook niet gekleed. Het viel me op dat op de meeste kleding hetzelfde logootje van een stijgend paard te zien was en daar deden we niet aan mee.

Ik moest gelijk denken aan onze nieuwe auto, een Peugeot 308, de auto van het jaar 2014! We hadden hem al een maand toen mijn moeder vroeg: “Hoe is het eigenlijk met jullie nieuwe auto? Hebben jullie hem al?” Het is een prima auto hoor en het is fijn dat je met een nieuwe auto de bergen in kan, dan heb je tenminste geen zorgen van een oververhitte motor, maar ik vond het aparte model en de hoge instap van onze vorige auto, de ‘Jukebox’ ook prima.

Als ons ontbijtje op is en de meeste mensen uitgefotografeerd zijn, maak ik nog snel een paar foto’s van de mooie Ferrari’s. Waarschijnlijk met andere bedoelingen dan de anderen deze mooie auto’s op de foto zetten. Ik had al wel een vermoeden dat er nog wel eens een blogje over geschreven kon worden.

Satékroketje

Het was gezellig in Chamonix, bij de neven van Ab. We hebben genoten van een uitgebreid lunchdiner in het restaurant ‘La Cabane des Praz’, van Wim en Laurence.


Wat kunnen wij genieten van die Franse gewoonte om van elke maaltijd iets bijzonders te maken. Vakantie in Frankrijk is dan ook een beetje een culinaire vakantie. Later dan gepland zijn we die dag naar Valfréjus vertrokken om in te checken in ons appartement, geboekt via vakantieveiling.nl.

Het is al over zevenen als we aankomen, terwijl je vanaf vijf uur kon inchecken. Natuurlijk is er geen plek meer om de auto vlakbij de ingang te parkeren en we rijden langs een hele rij Nederlandse auto’s voordat we een plekje vinden. Ik kijk mijn ogen uit naar de auto die voor ons heeft ingeparkeerd. Tot het laatste plekje volgestouwd met spullen van thuis. Mijn oog valt op een grote frituurpan op de achterbank. Dit zijn duidelijk Nederlanders die niet van de Franse keuken houden.

Wanneer wij hebben ingecheckt en de auto even voor de ingang parkeren om niet te ver met de koffers te hoeven sjouwen, staat diezelfde auto weer voor ons. Alles is al uitgeladen en alle losse spullen staan op de lange bank voor het appartement. Pontificaal in het midden staat diezelfde gebloemde frituurpan. We moeten ons inhouden want in dit stukje Frankrijk wordt alleen maar Nederlands gesproken, maar eenmaal in ons appartement kunnen we er vrijuit over praten en lachen.

“Doe mij maar een satékroketje” is steevast het antwoord op de vraag wat we vandaag zullen gaan eten. Zullen ze die ingevroren meegenomen hebben, want ik weet niet of de Franse papillen tegen kroketjes en frikadellen kunnen. Nu maar hopen dat er tussen al spullen ook een eurostekker zat, anders is echt de frituurpan voor niets meegenomen.

To-do

Nog even en dan mogen ook wij genieten van de vakantie. Met veel plezier doe ik de laatste voorbereidingen hiervoor. Even zoeken op internet naar leuke bezienswaardigheden, foto’s van het appartement en de omgeving bewonderen en een ‘to-do’ lijstje samenstellen. Toch geeft het me dit jaar een beetje dubbel gevoel. Diezelfde voorpret hadden ook de meeste passagiers  van de beruchte vlucht ‘MH17’. Een vlucht naar een veilig gebied, wie kon vermoeden dat de inzittenden oorlogsslachtoffers zouden worden. Als je nu een vakantie geboekt had vlakbij of in een probleemgebied, ja dan weet je ook welke risico’s je loopt.

Van een andere orde is het wonen in een probleemgebied. Dan maak je je niet druk over de laatste inkopen voor de vakantie, of restjes dag van al het eten in de koelkast wat nog even op moet. De ISIS die oprukt in Irak en al zo veel christenen gedood heeft, Al-Qaeda die dit doet in Libië, de strijd in de Gaza strook. Maar ook het leven van de Joden in Amsterdam-Oost. Een ISIS vlag in een demonstratie in de Haag moet kunnen, maar een Israëlische vlag aan een balkon in Amsterdam wordt als aanstootgevend gezien. Een mishandeling van een Jodin hier in het vredige Nederland, de openlijke Jodenhaat die weer de kop opsteekt, allemaal zaken die me bezighouden terwijl ik mijn lijstje opstel van spullen die we mee moeten nemen op vakantie.

Zo mogen wij straks genieten van een ‘welverdiende’ vakantie. Een vakantie die ik zeker die mensen in de probleemgebieden gun, maar zij zullen zich daar niet mee bezighouden op dit moment. Dus hoewel ik straks heerlijk ga genieten van het leven in Frankrijk, vergeet ik al deze mensen niet. Door middel van een Twibbon met het Nasrani-logo, het logo dat Open Doors ook gebruikt, laat ik zien dat ook ik een ‘Nazarener’ ben en blijf met mijn gedachten en gebeden bij de vervolgde christenen en Israël.

Campingpost

“Waar worden hier de klessen gebest?” Ik denk dat dit mijn eerste en belangrijkste vraag voor morgenavond wordt tijdens de ‘Ladies Night’. Hoewel ik absoluut geen ‘Crea-Bea’ ben, wint misschien mijn nieuwsgierigheid het van mijn knutseltalent.

Af en toe, en dan vooral wanneer er campingprogramma’s rondgedeeld worden, vraag ik me af, of ik wel zo’n 'campingganger' ben. Ik geniet echt van het campingleven, het buitenleven en de andere campinggasten om me heen hoor, maar als het om geplande activiteiten gaat, moet ik bekennen, dat ik niet erg enthousiast ben. Neem nou de activiteit voor vanavond, ‘Grotemensenbingo’, ik krijg direct het beeld van ‘prijs bingo-ers’ met hun stempelstiften voor mijn ogen. Brrrr… Maar eerlijk is eerlijk, er staat voor ieder wat wils op het programma, zo zijn Ab en ik al een paar maal naar de vrijdagavondborrel geweest (het sjoelen hebben we overgeslagen) en ook de sing-in van zondagavond bezoek ik graag.

Leuke herinneringen heb ik ook aan de campingtijd op camping ‘d'Olde Lantschap’ in Wateren, waar we jaren gekampeerd hebben in de kinderjaren van Daniëlle en Frank. Zeskamp met het gehele veld in één team, playback show, klootschieten op zaterdagmiddag en 2x in de week naar de Bingo (omdat de kinderen het zo leuk vonden), het zijn dierbare herinneringen.

“Ladies Night: met de vrouwen lekker klessen bessen, en met ze allen samen creatief aan de slag”. Ik begrijp de opzet van de avond, maar er had toch wel iemand het programma van de ‘Ruifpost’ mogen controleren op taalfouten, voordat het als campingpost uitgedeeld werd aan de campinggasten.

 

Dresscode

Een kwartier voor mijn eerste afspraak van vandaag klinkt vrolijk het wijsje “Für Elise” bij me op kantoor. Eén van de in te stellen wijsjes van de deurbel. Ik schrik er van, want ik sta net met een stapel papier bij de papierversnipperaar met mijn rug naar het raam en had nog niemand verwacht. Meneer 1 van de kascontrolecommissie is er al. Wanneer ik de deur voor hem open doe excuseert hij zich dat hij wat aan de vroege kant is. Hij was bang dat hij even moest zoeken naar mijn kantoor en is extra vroeg van huis gegaan. Toch wel makkelijk, zo’n grote reclamesticker op de deur!

Als hij zich goed en wel geïnstalleerd heeft en al druk doende is met de controle van de jaarcijfers, zet ik een lekker bakje koffie voor hem neer. Ook ik ga aan de ronde tafel zitten en moet direct mijn boekhouding induiken voor de 1^e vraag: “Hoe komt het, dat de contributie niet op hele euro’s staat, maar tot op centen nauwkeurig is weergegeven?”, vraagt hij. “Nou kijkt u bijvoorbeeld maar op het bankafschrift 35 van 9 april: een ontvangen bedrag € 79,16 aan contributie”, antwoord ik. Pffff dit wordt weer bijna een accountantscontrole volgens mij.

Als ik opkijk vanachter mijn laptop vandaan heb ik moeite om mijn lachen in te houden. Meneer mag dan fanatiek de cijfertjes willen controleren, zijn kleding heeft vanmorgen een iets minder goede controle gehad. Zijn fraaie ruiten trui heeft hij binnenstebuiten aangetrokken. Alle ruiten zijn afgewerkt met dikke randen. Even denk ik dat meneer erg modern is en dat het zo hoort, maar wat losse draadeindjes laten zien dat de binnenkant toch echt buiten gedragen wordt, misschien een vlekje op de buitenkant?

Ondertussen komt meneer 2 van de commissie ook aanfietsen en ook voor hem ga ik een lekker kopje koffie zetten. Even kan ik mijn gezicht uit de plooi halen. Wat kan je een lol hebben tijdens zo’n serieuze kascontrole. Gelukkig ontdekken ze nog een echt foutje en mag ik ook serieus aan de slag. Wanneer ze ruim anderhalf uur later vertrekken ben ik opgelucht dat ik het foutje snel kon ontdekken en nu alles klaar is voor de komende ledenvergadering.  Ik ben benieuwd naar de dresscode van die avond.

Campagne

Staat ze nu al weer voor het raam, dacht ik toen ik met ons oppashondje Sjieba aan de achterkant langs ons huis liep. Gisterenavond ook al! Het lijkt mij, dat ze het toch wel druk genoeg heeft met andere zaken als lijsttrekker van de ChristenUnie in Smallingerland. Volgens mij kan het ook helemaal niet, ze is als het goed is nu aan het haringhappen met Arie Slob.


Deze periode mag ik wat vaker oppassen op Sjieba. Rogier, onze schoonzoon, is ‘pr-man’ binnen de ChristenUnie en heeft het op het ogenblik druk. Er moet campagne gevoerd worden, want de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart naderen met rasse schreden.  De momenten dat hij hier druk mee is en Daniëlle naar haar werk moet, krijg is gezelschap van Sjieba en Sjieba geeft me de mogelijkheid om de buurt weer een beetje te bestuderen tijdens de ommetjes.

Zaterdag mocht Rogier gaan ‘haring slobberen’, zoals hij het zelf noemde. Arie Slob was in Drachten en in ‘de Buurt’, het centrum van Drachten, werd aan de voorbijgangers haring uitgedeeld. Weer eens wat anders dan een flyertje. Het was een succes als ik de lijsttrekker zo hoor: ”We lusten ze rauw! We zijn je maatje, vertel je ongezouten mening – haringactie slaat aan!” , meldt ze op Facebook.

Zij was het dus toch niet, die voor het raam stond, maar ik ken en herken mijn buurvrouw toch wel! Langzaam dringt het tot me door, dat ik al een paar maal gezwaaid heb naar de campagneposter van de ChristenUnie. Mooi hoor die posters op ware grootte.

Dubbel

Steeds kwam ik ze weer tegen. Ik had het idee dat ik dubbel zag. Nou kon dat natuurlijk makkelijk, want als ik moe ben dan wil ik wel eens wat moeite hebben om mijn beeld scherp te krijgen, maar ik kwam ze ook al na 3 km tegen op een wandeling van 21 km en toen was ik nog niet moe. In twee dagen een marathon lopen in Egmond aan Zee, daar deden ruim 14.000 wandelaars aan mee vorig weekend, waaronder dit ouder stel, dat me steeds weer deed glimlachen.

Tijdens de 1^e rust van het wandelevenement raakte ik gezellig met ze aan de praat. Ze kwamen uit Middelburg en waren het hele weekend naar Egmond gekomen voor de marathon. Achteraf hadden ze een beetje spijt, want ze hadden er deze 2^e dag niet zo veel zin in om weer 21 km te wandelen, maar ja als je er zo’n eind voor gereisd had, dan gaf je niet op natuurlijk. In mijn gedachten noemde ik ze Okko en Eugenie, maar eigenlijk kwam dat alleen maar door hun kleding. Anders dan Eugenie liet Mevrouw Uniseks, meneer Uniseks altijd keurig uitpraten.

Je ziet ze ook vaak fietsen, die uniseksmensen, het enige verschil dat je kunt ontdekken is de stang van de herenfiets. Voor de rest is echt alles hetzelfde: fietstas, kaartenhouder op het stuur, maar ook dezelfde kleding, schoenen en natuurlijk de regenjas onder de elastieken van de bagagedrager. Ach ik hoef eigenlijk niet bang te zijn om zo te worden. Ab is een fietser en ik ben een wandelaar; wij maken onze kilometers gescheiden, maar toen ik mijn nieuwe wandeljas vond tussen de herenjassen bij de ANWB moest ik er wel aan denken.

Toen ik stond te wachten op mijn lift, kwamen we elkaar weer tegen. Vrolijk hebben we geroepen: "Tot volgend jaar!"

Dat het niet een optocht van uniseksmensen is, wil ik toch ook nog even kwijt. Veel respect kreeg ik voor de jonge gezinnen, de kinderen die bijna 2 maal zo veel passen dan papa moeten nemen en toch een tocht van 21 km uitwandelen. Die kinderen mogen van mij trots met hun medaille om de nek huiswaarts gaan.