Dubbel

Steeds kwam ik ze weer tegen. Ik had het idee dat ik dubbel zag. Nou kon dat natuurlijk makkelijk, want als ik moe ben dan wil ik wel eens wat moeite hebben om mijn beeld scherp te krijgen, maar ik kwam ze ook al na 3 km tegen op een wandeling van 21 km en toen was ik nog niet moe. In twee dagen een marathon lopen in Egmond aan Zee, daar deden ruim 14.000 wandelaars aan mee vorig weekend, waaronder dit ouder stel, dat me steeds weer deed glimlachen.

Tijdens de 1^e rust van het wandelevenement raakte ik gezellig met ze aan de praat. Ze kwamen uit Middelburg en waren het hele weekend naar Egmond gekomen voor de marathon. Achteraf hadden ze een beetje spijt, want ze hadden er deze 2^e dag niet zo veel zin in om weer 21 km te wandelen, maar ja als je er zo’n eind voor gereisd had, dan gaf je niet op natuurlijk. In mijn gedachten noemde ik ze Okko en Eugenie, maar eigenlijk kwam dat alleen maar door hun kleding. Anders dan Eugenie liet Mevrouw Uniseks, meneer Uniseks altijd keurig uitpraten.

Je ziet ze ook vaak fietsen, die uniseksmensen, het enige verschil dat je kunt ontdekken is de stang van de herenfiets. Voor de rest is echt alles hetzelfde: fietstas, kaartenhouder op het stuur, maar ook dezelfde kleding, schoenen en natuurlijk de regenjas onder de elastieken van de bagagedrager. Ach ik hoef eigenlijk niet bang te zijn om zo te worden. Ab is een fietser en ik ben een wandelaar; wij maken onze kilometers gescheiden, maar toen ik mijn nieuwe wandeljas vond tussen de herenjassen bij de ANWB moest ik er wel aan denken.

Toen ik stond te wachten op mijn lift, kwamen we elkaar weer tegen. Vrolijk hebben we geroepen: "Tot volgend jaar!"

Dat het niet een optocht van uniseksmensen is, wil ik toch ook nog even kwijt. Veel respect kreeg ik voor de jonge gezinnen, de kinderen die bijna 2 maal zo veel passen dan papa moeten nemen en toch een tocht van 21 km uitwandelen. Die kinderen mogen van mij trots met hun medaille om de nek huiswaarts gaan.