Triomf op Tahrir Square

Je kijkt met andere ogen naar een nieuwsfeit wanneer je ergens zelf geweest bent. Je kunt je een voorstelling maken van de situatie aldaar en weet, wanneer je de beelden ziet,  hoe het was toen je er zelf stond.

Zo deden de beelden van het geweld in Egypte me weer denken aan de reis die we mochten maken in november 2008 met de Stichting Antwoord naar Caïro en El Minya. We zijn de eerste dag van deze reis naar de Egyptische evangelische christengemeente gegaan en hun grote kerk staat aan het Tahrir plein in Caïro. Aan dit grote plein, waar je als voetganger eigenlijk alleen maar kunt oversteken door de ondergrondse voetpaden te nemen, hebben we ook vooraf in een KFC –restaurant gegeten.

Ik zoek op foto’s van dit plein, waar de pro-Mubarak demonstranten de strijd aangaan tegen de anti-regerings betogers, naar herkenningspunten, maar zie alleen maar het geweld. De krant valt net in de bus en op de voorpagina ook een grote foto met als onderschrift: “Bij schermutselingen op het Tahrirplein werd gisteren door voor- en tegenstanders van president Hosni Mubarak driftig met stenen gegooid.” (foto's boven en links overgenomen van resp. nu.nl en nrc.nl)

In gedachten houd ik het beeld vast van het Tahrir plein zoals het was, toen wij er waren. Hoewel we gehaast door de voetgangerstunnels liepen en ik die vervuilde trappen ook nog op mijn netvlies heb, weet ik nog hoe het was in de kerk. Vooral de woorden van de prediker heb ik nog in mijn gedachten. Het was het goed om in die kerk een preek te horen over triomf, de overwinning van een christen en van Jezus. Benadrukt werd, dat wanneer je een triomf wilt halen, je moet weten wie je vijand is.  “Die vijand is niet van vlees en bloed”, zo zei hij, “De vijand is de satan en komt in de wereld naar je toe.” “De laatste vijand is de dood en ook die vijand heeft Christus overwonnen.” Triomf dus, ook op Tahrir Square!