Fotoboek

Vakantie? Voor mij betekent dit ook: altijd een fotocamera binnen handbereik! Ik heb wel eens gezegd: “Ik bekijk de wereld in foto’s”; vaak kijk ik om me heen met een blik volgens de ‘regel van derden of gulden snede’. Afgelopen vakantie vormde echter een uitzondering. We zijn een week naar Gran Canaria geweest en hebben een heerlijke relaxvakantie gehad. Mijn Olympus had ik thuis gelaten en hoewel ik ruimte vrij had gemaakt op mijn mobiel, is deze er ook haast niet aan te pas gekomen . 

Geen foto’s dus voor een fotoboek. Het maken van een fotoboek is voor mij altijd nog een periode
van nagenieten van een vakantie. Toch ben ik wel bezig geweest met fotoboeken. Ik had beloofd om na mijn vakantie een fotoboek te maken voor een vakantievriendin van onze busreis naar Noorwegen. Haar man is onlangs overleden en deze reis was de laatste vakantiereis samen. Ik mocht een mooie herinnering voor haar maken en weer met mijn gedachten de geweldige reis van Noorwegen beleven.

Maar nog eerder heb ik mijn fotoboek van onze reis naar Egypte weer doorgebladerd. Wij mochten eind 2008 een indrukwekkende reis maken naar Caïro en Al-Minya. Hier hebben we o.a. de koptische kerk in Caïro bezocht en de christengemeenten in de ‘dorpen’ om Al-Minya, zo’n 200 km ten zuiden van Caïro.

Een krantenbericht van een aanslag door IS op koptische christenen op weg naar het st. Samuel klooster in Al-Minya was hiervoor de aanleiding. 28 doden, vooral kinderen, dat raakt me diep. (foto overgenomen van bericht raad van kerken)

Zal het op een weg gebeurd zijn waar we zelf ook gereden hebben? Als toeristen mochten we alleen
onder begeleiding van de ‘tourist & antique security’ op pad. Vier mannen met geweren in een auto, waarvan regelmatig de sirene aangezet werd. Ik blader verder in mijn boek en zie de koptische kerk in Caïro. De ‘cave church’, de grootste rotskerk van de wereld. In de ruimte van de gespleten rots is een arena gebouwd die ruimte biedt aan 20.000 mensen. Een reis om nooit te vergeten! Zo vormen mijn fotoboeken een waardevolle herinnering aan de reizen die ik mocht maken. Volgende reis naar de Engelse Riviera gaat mijn Olympus gewoon weer mee.

Klantbezoek

Puffend en zwetend en met een oververhit hoofd verlaat ik de woning van mijn klant. De thermometer gaf 25,9°C aan. Op zulke momenten ben ik weer blij met mijn besluit om te stoppen met het doen van aangiften voor particulieren. Maar ook zijn er moeilijke momenten van afscheid en momenten van genieten van de mooie plekjes waar je klanten wonen.

Nu ik die eerste zin zo ingetypt heb, denk ik weer aan de fout die de krant gemaakt had bij de start van mijn eigen administratiekantoor, gisteren precies 16 jaar geleden; mijn advertentie voor het verzorgen van aangiften was per abuis bij de ‘seksadvertenties’ gezet. “Particulieren € 50, -“ stond er in de advertentie. Wat voelde ik me opgelaten, toen de eerste klant n.a.v. de advertentie belde.

 

Als compensatie voor de gemaakte fout werd de advertentie niet alleen in de editie van Drachten en

omstreken geplaatst, maar ook in die van Leeuwarden. Zo maakte ik destijds een ochtendafspraak met een mevrouw in het centrum van Leeuwarden. Toen ik binnengelaten werd door iemand die duidelijk al wat alcohol genuttigd had, werd ik in een sterk vervuilde kamer gewezen naar de eettafel.

De lucht was verschrikkelijk boven de kattenbak die duidelijk aan verschoning toe was. Ongevraagd en waarschijnlijk goed bedoeld werd er een beduimeld kopje koffie neergezet tussen de stapels papieren. Dit zijn duidelijk de bezoekjes die ik niet zal missen.

Gelukkig zijn dit soort bezoeken een uitzondering en hoor ik bij de meeste klanten, dat ze het erg jammer vinden dat ik er mee stop. Ook ben ik blij met het begrip van mijn klanten als ik uitleg dat ik het wat rustiger aan wil doen, zeker nu er een kleinkind op komst is.

Timmertje

Net terug van een fantastische avond in Thialf, kijk ik nog even op Instagram en Facebook, naar de reacties op foto’s die ik geplaatst heb van het EK Schaatsen. In dit weekend alleen thuis (Ab is aan het werk in Dallas), heb ik een leuke avond uit gehad met Daniëlle. 

Op Facebook zie ik een actie van schaatsen.nl om kaarten voor zaterdag en zondag te winnen. Alles wat je moet doen is je mooiste schaatsherinnering delen in ‘250 tekens’. Maar ja voor die herinnering heb ik minimaal 250 woorden nodig.   

‘De mooiste schaatsherinnering’; bij die woorden dwalen mijn gedachten direct af naar ‘Valentijnsweekend’ in 1998.

Het is heerlijk weer, zeker voor half februari in hartje Londen. Voor het eerst sinds we Daniëlle en Frank hebben, zijn we samen, zonder de kinderen, een lang weekend uit. Hoewel het nog winter is, kunnen we al buiten op een terras zitten. In Londen ontbreekt het niet aan valentijns-artikelen en zelfs voor ons, winkelen is nou niet echt onze hobby, is ‘shoppen in Harrods’ een belevenis.

Toch zorgen we ervoor dat we ook niets van de Olympische spelen in Nagano hoeven te missen. Het is daar 10 uur later dan in Londen en een deel van de nacht, maar zeker ’s morgens vroeg, liggen we in onze hotelkamer naar de hoogtepunten van het schaatsen te kijken.

Op 14 februari wint Marianne Timmer de 500 meter en op 16 februari worden de legendarische woorden “Timmertje, Timmertje, wat ga je doen” door Frank Snoeks uitgesproken. Ze gaat de 1500 meter winnen in een nieuw wereldrecord 1:59.29. Weer thuis zien we de 10.000 meter met het oranje podium: Romme, de Jong en Ritsma. Beelden van Nagano 1998 roepen altijd weer de herinnering aan ons weekend in Londen op.