Feeststemming

Vandaag is officieel mijn vakantie voorbij en was ik weer voor het overgrote deel van de dag op mijn kantoor te vinden. Om nu te zeggen dat ik een zeer productieve dag gehad heb… nee dat niet! Vanmorgen met frisse moed begonnen aan het wegwerken van alle binnengekomen mail van de afgelopen 3 weken. Tussendoor de definitieve versie van Frank zijn Master thesis ingebonden, want deze uitgeprinte versie zou vandaag overhandigd worden aan zijn begeleider.

Rond een uur of 10 kwam Frank ontbijten en daarna zijn we naar Groningen vertrokken. Eerst langs Zernike voor hopelijk zijn laatste bezoek aan dit universiteitsgebouw. Frank heeft zijn Master thesis in het postvakje van zijn begeleider gelegd en het wachten op de uitslag was begonnen. Wanneer de thesis voldoende is, heeft hij al zijn studiepunten binnen van zijn Masterstudie “Organizational & Management Control”.

Toen ik om 12 uur weer thuis was en met een lekker bakje koffie achter mijn bureau was gaan zitten, kreeg ik al een what's-appje van Frank: “Jaaaaa ik ben afgestudeerd J”, “Ze hebben het al nagekeken en het is voldoende!”. Het wachten op de uitslag heeft dus niet eens een uur geduurd. Wat ben ik dankbaar en blij met zijn berichtjes en wat is dat fijn, dat ze hem (en ons natuurlijk ook) niet lang in spanning hebben gehouden.

Tegelijkertijd kwamen Rogier en Daniëlle langs, omdat ik even op Sjieba mocht passen vanwege een ritje naar Leeuwarden. In feeststemming doe ik de deur open, deel ik Frank zijn berichtje op Facebook en ben ik in staat de vlag uit te hangen, maar ja dat is wat moeilijk als je wel 2 vlaggen bezit, maar geen houders aan het huis hebt om ze op te hangen.

Hoewel Rogier en Daniëlle (en later ook Sjieba weer) vertrokken zijn, is mijn feeststemming gebleven. Deze feeststemming heeft ervoor gezorgd dat ik wel wat werk verzet heb, maar zeker geen productieve dag heb gehad. Oh ja, toch nog wel wat productiefs gedaan: Frank had nog 2 ingebonden exemplaren van zijn thesis nodig, dus ik was nog even druk met printen, inbinden en naar de brievenbus fietsen. Natuurlijk moest ik ook af en toe Facebook checken. Frank zijn berichtje heeft al bijna 150 ‘likes’ en ongetwijfeld is zijn feeststemming minstens even groot als die van mij.

Dragrace

“Te natte baan – geen Dragraces in Drachten”, dit berichtje op Waldnet doet me denken aan onze eerste vakantiedag in Valfréjus. Nog geen boodschappen in huis, dus rond half elf gingen we naar ‘het centrum’ om lekker op een terrasje te ontbijten. Nog voor we daar aankomen, moet ik mijn oordoppen uitzetten vanwege ronkende automotoren. Wat een mensen in dat kleine centrum en wat een herrie. “Volgens mij gaan ze zo dragraces houden”, zeg ik tegen Ab omdat ik 2 rode auto’s naast elkaar zie staan, die het gaspedaal steeds indrukken.

Een groot voordeel heeft dit wel: het terras dat net nog vrij vol zat, is leeggestroomd en wij bestellen een lekker ontbijtje. Wanneer we net onze eerste hap van het croissantje genomen hebben valt het ons op dat de motoren uitgezet zijn en alle auto’s keurig in een lange rij staan. Het terras stroomt weer vol. De chauffeurs en iedereen die erbij hoort komen een drankje drinken en al snel worden we aangezien als eigenaar van één van de uitgestalde auto’s.

Ab en ik hebben helemaal niets met auto’s, dus op zich is dit best een rare ervaring. Bovendien zijn we zo ook niet gekleed. Het viel me op dat op de meeste kleding hetzelfde logootje van een stijgend paard te zien was en daar deden we niet aan mee.

Ik moest gelijk denken aan onze nieuwe auto, een Peugeot 308, de auto van het jaar 2014! We hadden hem al een maand toen mijn moeder vroeg: “Hoe is het eigenlijk met jullie nieuwe auto? Hebben jullie hem al?” Het is een prima auto hoor en het is fijn dat je met een nieuwe auto de bergen in kan, dan heb je tenminste geen zorgen van een oververhitte motor, maar ik vond het aparte model en de hoge instap van onze vorige auto, de ‘Jukebox’ ook prima.

Als ons ontbijtje op is en de meeste mensen uitgefotografeerd zijn, maak ik nog snel een paar foto’s van de mooie Ferrari’s. Waarschijnlijk met andere bedoelingen dan de anderen deze mooie auto’s op de foto zetten. Ik had al wel een vermoeden dat er nog wel eens een blogje over geschreven kon worden.

Satékroketje

Het was gezellig in Chamonix, bij de neven van Ab. We hebben genoten van een uitgebreid lunchdiner in het restaurant ‘La Cabane des Praz’, van Wim en Laurence.


Wat kunnen wij genieten van die Franse gewoonte om van elke maaltijd iets bijzonders te maken. Vakantie in Frankrijk is dan ook een beetje een culinaire vakantie. Later dan gepland zijn we die dag naar Valfréjus vertrokken om in te checken in ons appartement, geboekt via vakantieveiling.nl.

Het is al over zevenen als we aankomen, terwijl je vanaf vijf uur kon inchecken. Natuurlijk is er geen plek meer om de auto vlakbij de ingang te parkeren en we rijden langs een hele rij Nederlandse auto’s voordat we een plekje vinden. Ik kijk mijn ogen uit naar de auto die voor ons heeft ingeparkeerd. Tot het laatste plekje volgestouwd met spullen van thuis. Mijn oog valt op een grote frituurpan op de achterbank. Dit zijn duidelijk Nederlanders die niet van de Franse keuken houden.

Wanneer wij hebben ingecheckt en de auto even voor de ingang parkeren om niet te ver met de koffers te hoeven sjouwen, staat diezelfde auto weer voor ons. Alles is al uitgeladen en alle losse spullen staan op de lange bank voor het appartement. Pontificaal in het midden staat diezelfde gebloemde frituurpan. We moeten ons inhouden want in dit stukje Frankrijk wordt alleen maar Nederlands gesproken, maar eenmaal in ons appartement kunnen we er vrijuit over praten en lachen.

“Doe mij maar een satékroketje” is steevast het antwoord op de vraag wat we vandaag zullen gaan eten. Zullen ze die ingevroren meegenomen hebben, want ik weet niet of de Franse papillen tegen kroketjes en frikadellen kunnen. Nu maar hopen dat er tussen al spullen ook een eurostekker zat, anders is echt de frituurpan voor niets meegenomen.

To-do

Nog even en dan mogen ook wij genieten van de vakantie. Met veel plezier doe ik de laatste voorbereidingen hiervoor. Even zoeken op internet naar leuke bezienswaardigheden, foto’s van het appartement en de omgeving bewonderen en een ‘to-do’ lijstje samenstellen. Toch geeft het me dit jaar een beetje dubbel gevoel. Diezelfde voorpret hadden ook de meeste passagiers  van de beruchte vlucht ‘MH17’. Een vlucht naar een veilig gebied, wie kon vermoeden dat de inzittenden oorlogsslachtoffers zouden worden. Als je nu een vakantie geboekt had vlakbij of in een probleemgebied, ja dan weet je ook welke risico’s je loopt.

Van een andere orde is het wonen in een probleemgebied. Dan maak je je niet druk over de laatste inkopen voor de vakantie, of restjes dag van al het eten in de koelkast wat nog even op moet. De ISIS die oprukt in Irak en al zo veel christenen gedood heeft, Al-Qaeda die dit doet in Libië, de strijd in de Gaza strook. Maar ook het leven van de Joden in Amsterdam-Oost. Een ISIS vlag in een demonstratie in de Haag moet kunnen, maar een Israëlische vlag aan een balkon in Amsterdam wordt als aanstootgevend gezien. Een mishandeling van een Jodin hier in het vredige Nederland, de openlijke Jodenhaat die weer de kop opsteekt, allemaal zaken die me bezighouden terwijl ik mijn lijstje opstel van spullen die we mee moeten nemen op vakantie.

Zo mogen wij straks genieten van een ‘welverdiende’ vakantie. Een vakantie die ik zeker die mensen in de probleemgebieden gun, maar zij zullen zich daar niet mee bezighouden op dit moment. Dus hoewel ik straks heerlijk ga genieten van het leven in Frankrijk, vergeet ik al deze mensen niet. Door middel van een Twibbon met het Nasrani-logo, het logo dat Open Doors ook gebruikt, laat ik zien dat ook ik een ‘Nazarener’ ben en blijf met mijn gedachten en gebeden bij de vervolgde christenen en Israël.