Lijntje

Wanneer je maar één helft van een telefoongesprek hoort, kan zo'n half gesprek hele andere associaties oproepen, dan wat de spreker bedoelt te zeggen. Zo ook gisterenavond. De telefoon ging en de nummerherkenning gaf 034... aan en ik dacht even, oh dat is uit Hilversum, dus waarschijnlijk Ab zijn zus en gaf daarom de telefoon aan hem met de woorden: “034, Hilversum, dat is voor jou!”

Hij schudde zijn hoofd, want hij had natuurlijk al direct het correcte nummer van Hilversum, 035, in zijn hoofd, maar nam toch de telefoon op en noemde zijn naam. Het was een poosje stil en vervolgens sprak hij de geruststellende woorden: “Ja hoor, er moet nog wel een lijntje zijn”. Dit antwoord op de vraag die door de beller gesteld werd vond ik echter niet echt geruststellend.

Natuurlijk had ik hier gelijk een verkeerd beeld bij, want zeg nu eerlijk, wat is het eerste waaraan men denkt bij deze woorden? Achteraf bedacht ik me, dat een ‘lijntje’ wel veel betekenissen heeft: een lijntje uitgooien doe je meestal als je gaat vissen. Mijn man is geen visser, dus dat was uitgesloten. Een lijntje is ook vaak onderwerp van gesprek, wanneer je gewicht boven gemiddeld is, maar hier ging het natuurlijk niet over, dat begreep ik gelijk. Ik was dus even in verwarring. Het enige lijntje dat ik op dat moment kon verzinnen betekende een soort bijverdienste waar ik liever geen bemoeienis mee heb.

Al snel verder in het gesprek ging het gelukkig over een haspel, nou die had je voor die soort bijverdiensten volgens mij niet nodig. Het bleek te gaan om een lijntje voor een telefoonverbinding voor de Lokale Omroep Putten. Zij komen verslag doen van de wedstrijd Drachtster Boys – SDC-Putten komende zaterdag.

Als het gelukt is met het lijntje is er Life verslag van de wedstrijd te volgen op Veluwe FM. Mocht het met dit lijntje niet gelukt zijn, dan zal het waarschijnlijk bezet gehouden worden door Smelne FM, maar er wordt in ieder geval een lijntje gebruikt!

Water

Het woord water doet mij altijd denken aan onze kroonprins. Prins Willem Alexander houdt zich al jaren in diverse functies bezig met watermanagement.

Na dit weekend echter heeft iedereen bij de titel ‘water’ waarschijnlijk de tsunami in Japan voor ogen. Dat water niet altijd te 'managen' is, werd duidelijk. Ik raak iedere keer weer onder de indruk van de grote kracht van water, wanneer ik beelden van de zeebeving en daaruit voortkomende tsunami in Japan zie. Het water dat zo te zien geen enkele moeite heeft met het verplaatsen van auto’s of zelfs(delen van) gebouwen. Werkelijk alles wordt meegesleurd met de grote golf en achterloos op een totaal andere plaats achtergelaten als het water zich weer terugtrekt.

De glimlach die misschien tevoorschijn komt, wanneer te zien is dat een auto boven op het dak van een woning terecht gekomen is, vergaat je al snel als je de rest van de puinhoop ziet die deze golf achtergelaten heeft. Zelf heb ik wel eens op een glibberige rots gestaan, terwijl er golven op deze rots stuksloegen. Het resultaat was dat ik door de kracht van zo’n relatief kleine golf mijn evenwicht niet kon houden en onderuit ging.

Ook moet ik denken aan een surfer, die op metershoge golven alleen al door de kracht van die golf snel vooruitkomt.  

De kracht van water kreeg zondag-middag echter nog een andere betekenis. Bij ons in de kerk vond er een doopdienst plaats en weer was ik onder de indruk van de kracht van water. Ditmaal vielen een paar druppels zacht op het voorhoofd van de dopeling. Ze werd het gewaar, maar ook niet meer dan dat en toch kon je spreken van kracht, omdat die druppels water een teken en zegel waren van Gods verbondsbelofte. Graag houd ik dan ook dat beeld op mijn netvlies, maar de ramp in Japan duurt voort en nu moet datzelfde zeewater zorgen voor verkoeling van kernreactoren.

Wat een boel verschillende kanten zitten er aan water en geen mens kan zonder!

Witwassen

Achteraf gezien, had ik me aan het begin al moeten afvragen of ik er wel geschikt voor was. Nu, een half jaar later, weet ik dat het niet ‘My cup of tea’ is. Spontaan heb ik destijds mijn hulp aangeboden. Na wat interne wisselingen was er niemand meer voor de taak en ik heb toegezegd, dat zolang ze niemand anders gevonden hadden, ik deze taak wel op me wilde nemen. Het resultaat was, dat het probleem voor hun opgelost was en verder zoeken gestaakt werd.

Vol goede moed begon ik het werk. Zaterdagmiddag, ver na sluitingstijd van mijn administratiekantoor brachten ze een tas vol, met het verzoek de helft hiervan wit te wassen. De andere helft mocht zwart blijven, of liever gezegd moest zwart blijven. Dan begon voor mij het werk. Eerst maar het gedeelte dat zwart moest blijven, dat vergde de minste voorbehandeling. Maar daarna moest ik er toch echt aan geloven. Alles werd nauwkeurig bekeken en daar waar nodig goed voorbehandeld. Vervolgens mocht de machine het echte witwaswerk doen.

Als alles gelukt was, wat soms pas na een 2^e behandeling het geval was, moest de hele boel drogen. Ik mocht dan, als alles klaar was en de boel weer keurig opgeborgen was in de tas, zelf de inhoud van de tas in een kast, in een box achter het hoofdgebouw achterlaten. Heel soms, wanneer ze wat extra activiteiten hadden en niet konden wachten, totdat ik alles weggebracht had, kwamen ze de tas ook wel halen. Met een vriendelijke knik werd de tas dan in de kofferbak van de auto gezet.

Het seizoen, dat alles binnenshuis kon gebeuren is bijna afgelopen. Straks is de hele buurt weer getuige van mijn praktijk. Of dit er ook voor gezorgd heeft dat ik besloten heb met deze witwaspraktijk te stoppen kan ik niet zeggen, maar het gegeven is wel, dat ik de organisatie verzocht heb om intensiever naar vervanging te gaan zoeken, want mijn besluit om te stoppen staat vast.

Hoewel het werk vergoed wordt, stop ik met het wassen van de zwart/witte kleding van het 1^e elftal van Drachtster Boys. Ik wens het bestuur succes met het zoeken naar een nieuwe vrijwilliger!

Rode Ferrari

Ze was het stemlokaal met veel kabaal binnengekomen in haar scootmobiel, een vrouw zo rond de 60 jaar met lang geblondeerd haar dat weerbarstig van alle kanten onder haar pet vandaan kwam. Ze kwam stemmen, maar had niets meegenomen dan alleen haar tasje met haar portemonnee. Heel beleefd is haar verteld, dat ze wel een stempas moest kunnen overhandigen om te kunnen stemmen. Dus helaas moest mevrouw terug naar huis om de vereiste stempas te halen.

Niet veel later kwam ze weer binnen ‘gescooterd’. Ditmaal met in haar mandje een grote stembrief. Halverwege het stemlokaal stapte ze uit haar scootmobiel en liep met stevige stappen naar het stemhokje toe om te gaan stemmen. De voorzitter van het stemlokaal had door, dat zijn instructie om de stempas te halen niet helemaal goed begrepen was. De voorbeeldlijst met de namen van de te kiezen kandidaten was als stempas aangezien. Het resultaat was dat mevrouw nog steeds niet beschikte over een geldige stempas en onverrichte zaken terug naar huis zou moeten.

“Mevrouw, als de batterij van uw mooie rode Ferrari het nog haalt moet u een stempas als deze thuis ophalen” zei hij en liet een voorbeeld stempas zien. “Nee, hè, heb ik dat. Ga ik een keer stemmen, moet ik er drie keer voor heen en weer rijden, omdat ik de goede spullen niet meeneem”, mopperde ze luidruchtig. “Nou, ik weet niet of mijn batterij dat haalt hoor!” Ze schuift haar bril van haar neus en drukt haar neus haast tegen de accu van haar scootmobiel. “Ja hoor, hij staat al in het rood! Kijkt u maar mevrouw” zegt ze tegen de vrouw die na haar het stemlokaal binnen is gekomen. Uit beleefdheid kijkt mevrouw op de accu en ziet dat het groene lampje duidelijk brand. Gelukkig er zit nog genoeg puf in voor een nieuw ritje naar huis en weer terug.

Voor een derde maal rijdt de rode Ferrari het stemlokaal binnen. Triomfantelijk wordt een envelop met stempas omhoog gehouden. “Ze hebben hem in een envelop verstuurd! Wie verwacht nou zoiets” zijn de woorden die ze spreekt als ze weer vlot uit haar scootmobiel stapt. “Ja, u ziet het, na acht maanden kan ik weer lopen”. “Eerst viel ik over een poes en toen over een kat!” Achter de tafel kunnen we geen van drieën ons lachen inhouden en een beetje beledigd legt mevrouw nogmaals uit, dat ze eerst over een kat gestruikeld was en 4 maanden later over zo’n klein hondje, maar nu na therapie gelukkig weer kon lopen.

Het volgende probleem, een identiteitsbewijs. Na lang zoeken tussen al haar pasjes is het ding nog niet gevonden. Een stembureaulid vraagt of hij misschien even mag zoeken tussen haar pasjes. Of hij het gevonden en bekeken heeft, of het niet over zijn hart kon verkrijgen mevrouw nogmaals terug te sturen weten we niet, maar mevrouw had wel bewezen dat ze dezelfde was als op de overhandigde stempas stond en mocht met stemformulier het hokje in.  “Ik ga alleen maar stemmen, omdat ik het zo zielig vind, dat degene die ik wil stemmen zo verguisd wordt. Ik heb zo’n medelijden met hem, dat ik die ga stemmen” zegt ze en zoekt naar haar leesbril. Met leesbril op kan ze helaas haar kandidaat niet vinden en ze vraagt of er misschien een loep is. Elk stembureau dient een loep te hebben en omdat ze de eerste is, die er naar vraagt, moet er even in de koffer gezocht worden. Eenmaal in het bezit van de loep, kan ze nog steeds haar kandidaat niet vinden en we leggen uit, dat ze waarschijnlijk zoekt naar een landelijk politicus, die niet op de lijst van de provinciale verkiezingen voorkomt. “Heb ik dat, ga ik een keer stemmen, staat mijn kandidaat er niet op!” moppert ze.

Mevrouw heeft toch een hokje rood gemaakt, want de twee blanco stemmen die na afloop in de stembus bleken te zitten waren beiden aan de verkeerde kant van het formulier met rood versierd. Iemand, met bovendien ook een machtiging van een ander, heeft het waarschijnlijk niet goed begrepen hoe een geldige stem uitgebracht moest worden en heeft de handtekening aan de verkeerde kant van het formulier omcirkeld en zodoende, waarschijnlijk zonder het te willen en te weten, twee stemmen verloren laten gaan.  Maar mevrouw heeft gestemd en onze lange dag op het stembureau opgefleurd.