Brei-tang

Wat waren de kinderen blij met hun door moeder gebreide Bert en Ernie truien. Ze waren een jaar of 5 en wanneer ze op bed lagen, vond moeders altijd wel even tijd om weer een paar naalden te breien. Zelfs de buurjongen, die ook helemaal weg was van de Ernie-trui, kreeg er één voor zijn verjaardag.

Maar ja dat was vroeger en zelf was ik net over de 30. Dan is het toch heel normaal dat je truien voor je kinderen breit? Hoeveel anders is dat nu. De kinderen het huis uit. Ze interesseren zich in ieder geval niet meer voor een trui met een spannende ingebreide afbeelding.

Na een dag administratie invoeren, afgewisseld met huishoudelijk werk, leek het mij wel leuk om de breinaalden weer op te zoeken. Na twee verhuizingen sinds de laatst gebreide trui, had ik echter geen idee waar mijn mooie, bruine, met gehaakte bloemen versierde breitas gebleven was en besloot mijn moeder te vragen of zij voor mij nog wat breinaalden en patroonboeken had.

Op die vraag kreeg ik reactie. Maar vanuit onverwachte hoek. Mijn wederhelft was niet zo gecharmeerd van het verzoek en vond dat ik nu werkelijk oud begon te worden. “Je bent dan echt een ouwe tang hoor, als je met je briewerkje op de bank zit.”,  was zijn reactie. Ik moet eerlijk zeggen, het heeft me nog een poosje tegengehouden mijn plan uit te voeren. Toen echter Daniëlle en Rogier een bezoek brachten aan oma besloot ik toch de knoop door te hakken en heb gevraagd of zij de spullen voor me mee konden brengen.

En zo is het gekomen, dat deze brei-tang de afgelopen week een breiwerk begonnen is. Het was even zoeken in de patroonboeken, voordat ik een trui naar mijn smaak kon vinden. Tussen de iet-wat gedateerde truien (wat wil je als je bladert in boekejs van wel 20 jaar terug) vond ik in een boekje uit 1999 een leuke trui voor mezelf. Zelfs mijn wederhelft kon zijn goedkeuring geven, hoewel ik denk, dat hij nog steeds aan het idee moet wennen een echte brei-tang naast zich op de bank te zien.