Fotoboek

Vakantie? Voor mij betekent dit ook: altijd een fotocamera binnen handbereik! Ik heb wel eens gezegd: “Ik bekijk de wereld in foto’s”; vaak kijk ik om me heen met een blik volgens de ‘regel van derden of gulden snede’. Afgelopen vakantie vormde echter een uitzondering. We zijn een week naar Gran Canaria geweest en hebben een heerlijke relaxvakantie gehad. Mijn Olympus had ik thuis gelaten en hoewel ik ruimte vrij had gemaakt op mijn mobiel, is deze er ook haast niet aan te pas gekomen . 

Geen foto’s dus voor een fotoboek. Het maken van een fotoboek is voor mij altijd nog een periode
van nagenieten van een vakantie. Toch ben ik wel bezig geweest met fotoboeken. Ik had beloofd om na mijn vakantie een fotoboek te maken voor een vakantievriendin van onze busreis naar Noorwegen. Haar man is onlangs overleden en deze reis was de laatste vakantiereis samen. Ik mocht een mooie herinnering voor haar maken en weer met mijn gedachten de geweldige reis van Noorwegen beleven.

Maar nog eerder heb ik mijn fotoboek van onze reis naar Egypte weer doorgebladerd. Wij mochten eind 2008 een indrukwekkende reis maken naar Caïro en Al-Minya. Hier hebben we o.a. de koptische kerk in Caïro bezocht en de christengemeenten in de ‘dorpen’ om Al-Minya, zo’n 200 km ten zuiden van Caïro.

Een krantenbericht van een aanslag door IS op koptische christenen op weg naar het st. Samuel klooster in Al-Minya was hiervoor de aanleiding. 28 doden, vooral kinderen, dat raakt me diep. (foto overgenomen van bericht raad van kerken)

Zal het op een weg gebeurd zijn waar we zelf ook gereden hebben? Als toeristen mochten we alleen
onder begeleiding van de ‘tourist & antique security’ op pad. Vier mannen met geweren in een auto, waarvan regelmatig de sirene aangezet werd. Ik blader verder in mijn boek en zie de koptische kerk in Caïro. De ‘cave church’, de grootste rotskerk van de wereld. In de ruimte van de gespleten rots is een arena gebouwd die ruimte biedt aan 20.000 mensen. Een reis om nooit te vergeten! Zo vormen mijn fotoboeken een waardevolle herinnering aan de reizen die ik mocht maken. Volgende reis naar de Engelse Riviera gaat mijn Olympus gewoon weer mee.

Klantbezoek

Puffend en zwetend en met een oververhit hoofd verlaat ik de woning van mijn klant. De thermometer gaf 25,9°C aan. Op zulke momenten ben ik weer blij met mijn besluit om te stoppen met het doen van aangiften voor particulieren. Maar ook zijn er moeilijke momenten van afscheid en momenten van genieten van de mooie plekjes waar je klanten wonen.

Nu ik die eerste zin zo ingetypt heb, denk ik weer aan de fout die de krant gemaakt had bij de start van mijn eigen administratiekantoor, gisteren precies 16 jaar geleden; mijn advertentie voor het verzorgen van aangiften was per abuis bij de ‘seksadvertenties’ gezet. “Particulieren € 50, -“ stond er in de advertentie. Wat voelde ik me opgelaten, toen de eerste klant n.a.v. de advertentie belde.

 

Als compensatie voor de gemaakte fout werd de advertentie niet alleen in de editie van Drachten en

omstreken geplaatst, maar ook in die van Leeuwarden. Zo maakte ik destijds een ochtendafspraak met een mevrouw in het centrum van Leeuwarden. Toen ik binnengelaten werd door iemand die duidelijk al wat alcohol genuttigd had, werd ik in een sterk vervuilde kamer gewezen naar de eettafel.

De lucht was verschrikkelijk boven de kattenbak die duidelijk aan verschoning toe was. Ongevraagd en waarschijnlijk goed bedoeld werd er een beduimeld kopje koffie neergezet tussen de stapels papieren. Dit zijn duidelijk de bezoekjes die ik niet zal missen.

Gelukkig zijn dit soort bezoeken een uitzondering en hoor ik bij de meeste klanten, dat ze het erg jammer vinden dat ik er mee stop. Ook ben ik blij met het begrip van mijn klanten als ik uitleg dat ik het wat rustiger aan wil doen, zeker nu er een kleinkind op komst is.

Timmertje

Net terug van een fantastische avond in Thialf, kijk ik nog even op Instagram en Facebook, naar de reacties op foto’s die ik geplaatst heb van het EK Schaatsen. In dit weekend alleen thuis (Ab is aan het werk in Dallas), heb ik een leuke avond uit gehad met Daniëlle. 

Op Facebook zie ik een actie van schaatsen.nl om kaarten voor zaterdag en zondag te winnen. Alles wat je moet doen is je mooiste schaatsherinnering delen in ‘250 tekens’. Maar ja voor die herinnering heb ik minimaal 250 woorden nodig.   

‘De mooiste schaatsherinnering’; bij die woorden dwalen mijn gedachten direct af naar ‘Valentijnsweekend’ in 1998.

Het is heerlijk weer, zeker voor half februari in hartje Londen. Voor het eerst sinds we Daniëlle en Frank hebben, zijn we samen, zonder de kinderen, een lang weekend uit. Hoewel het nog winter is, kunnen we al buiten op een terras zitten. In Londen ontbreekt het niet aan valentijns-artikelen en zelfs voor ons, winkelen is nou niet echt onze hobby, is ‘shoppen in Harrods’ een belevenis.

Toch zorgen we ervoor dat we ook niets van de Olympische spelen in Nagano hoeven te missen. Het is daar 10 uur later dan in Londen en een deel van de nacht, maar zeker ’s morgens vroeg, liggen we in onze hotelkamer naar de hoogtepunten van het schaatsen te kijken.

Op 14 februari wint Marianne Timmer de 500 meter en op 16 februari worden de legendarische woorden “Timmertje, Timmertje, wat ga je doen” door Frank Snoeks uitgesproken. Ze gaat de 1500 meter winnen in een nieuw wereldrecord 1:59.29. Weer thuis zien we de 10.000 meter met het oranje podium: Romme, de Jong en Ritsma. Beelden van Nagano 1998 roepen altijd weer de herinnering aan ons weekend in Londen op.

Tijdsbeeld

Het is bijna het einde van onze vakantie in Toscane en we zitten samen op een bankje te genieten van de ondergaande zon, kan het nog romantischer? We besluiten dat we hier een herinnering aan willen en draaien ons om. Met onze rug naar de ondergaande zon is onze blik nu gericht op een deel van het verlaten strand van Marina di Massa. Op zich ook een mooi plaatje natuurlijk, maar veel minder romantisch.

Ik pak mijn mobiel, klik op de ‘selfiemodus’ en probeer het beeld zo te krijgen, dat we beiden, met de ondergaande zon tussen ons in, in beeld zijn. Wij beiden komen er wel op, maar het is even wachten totdat het wat rustiger is op de pier en er geen mensen meer in beeld lopen. Dat wachten duurt lang en niet omdat het nu zo verschrikkelijk druk is, maar omdat een vrouw precies in het beeld voor de zon blijft staan. Ze blijft staan kijken naar ons en naar ons uitzicht voor ons. Je ziet haar haast denken: “Wat voor bijzonders is daar nou te zien, ik mis geloof ik iets!”

 

Wanneer zal ze het in de gaten hebben, dat ze in ons beeld staat? Dat moment komt maar niet en voordat de zon niet meer te zien is, besluiten wij ons om te draaien. Dan heeft ze het in de gaten en snel loopt ze verder. We moeten er allemaal om lachen en het wordt dan ook een vrolijke foto. 

Aan dit voorval moest ik denken toen ik van de week op Twitter een foto tegenkwam (via account Victomato) van een heleboel mensen met hun rug naar Hillary Clinton toe. Een prachtig hedendaags beeld geeft dit, maar of het voor Hillary zelf nu zo’n mooi beeld gaf vraag ik me af.

Een soortgelijke ervaring had ik bij onze Flåmsbana treinrit in Noorwegen. We mochten allemaal uitstappen om een foto te maken van de waterval van Kjosfjossen. Daar heb ik natuurlijk gebruik van gemaakt, maar ook heb ik de grote menigte fotograven op de foto gezet. Wanneer ik inzoom op het deel bij de reling, valt het me op dat bijna iedereen met de rug naar de waterval toe staat en besef ik, dat ik een foto heb gemaakt van een ‘tijdsbeeld’.

Dansen

Vannacht kreeg ik een berichtje uit Amerika, een fotoverslag van de belevenissen van Ab op zijn vrije zaterdag in Dallas. Hij was in een heuse Saloon geweest en had daar een paar biertjes met zijn ‘vrienden’ gedronken. Mooie foto’s erbij van een bijna uitgestorven dansvloer. Misschien was de foto gemaakt voorafgaande aan de grote drukte, dat kan. 

 

Hoewel we beiden niet veel met dansen hebben, hebben we een wel een hele speciale herinnering aan één dans. Nou ja één dans, het was dan wel een dans van een uur! Een dans, die je misschien niet eens een dans kan noemen, want voor het geschuifel wat we deden op nummers als "Du", van Petter Maffay en "Whiter Shade of Pale" van Procul Harum, had je weinig gevoel voor ritme nodig. 

Het was 30 september 1977, Ab vierde zijn verjaardag (ik zal niet verklappen welke) en op zijn verzoek werd er een uur lang ‘slijpmuziek’ gedraaid. Ab en ik hebben het dat volle uur volgehouden en elkaar dus niet meer losgelaten, figuurlijk dan. In letterlijke zin is het vooral voor Ab een reuzenprestatie geweest, omdat hij een kop groter is dan ik en het toch wel enige moeite heeft gekost om zonder pijn in zijn rug weer rechtop te lopen.

Misschien is deze prestatie ook wel de oorzaak ervan, dat we geen van beiden vaak op de dansvloer te vinden zijn. Ik geef zelf altijd de schuld aan het ontbreken van ritmegevoel.  Als Ab de ‘dansgenen’ van zijn vader heeft, dan kan hij dat niet zeggen; wat kon zijn vader goed dansen zeg. Misschien is Ab daarom soms nog wel eens op de dansvloer te vinden. Hoewel, meestal is dit voor mij een teken dat het tijd wordt om naar huis te gaan. Het was dan ook een hele geruststelling dat er bij de foto’s vanuit de saloon gemeld werd, dat hij zich niet gewaagd had op de dansvloer. Nieuwe vrienden zijn misschien nog niet zo gul in het geven van een rondje.