Net terug van een fantastische avond in Thialf, kijk ik nog
even op Instagram en Facebook, naar de reacties op foto’s die ik geplaatst heb
van het EK Schaatsen. In dit weekend alleen thuis (Ab is aan het werk in
Dallas), heb ik een leuke avond uit gehad met Daniëlle.
Op Facebook zie ik een actie van schaatsen.nl om kaarten voor zaterdag en zondag te winnen. Alles wat je moet doen is je mooiste
schaatsherinnering delen in ‘250 tekens’. Maar ja voor die herinnering heb ik
minimaal 250 woorden nodig. 
‘De mooiste schaatsherinnering’; bij die woorden
dwalen mijn gedachten direct af naar ‘Valentijnsweekend’ in 1998.
Het is heerlijk weer, zeker voor half februari in hartje
Londen. Voor het eerst sinds we Daniëlle en Frank hebben, zijn we samen, zonder
de kinderen, een lang weekend uit. Hoewel het nog winter is, kunnen we al
buiten op een terras zitten. In Londen ontbreekt het niet aan valentijns-artikelen
en zelfs voor ons, winkelen is nou niet echt onze hobby, is ‘shoppen in
Harrods’ een belevenis.
Toch zorgen we ervoor dat we ook niets van de Olympische
spelen in Nagano hoeven te missen. Het is daar 10 uur later dan in Londen en
een deel van de nacht, maar zeker ’s morgens vroeg, liggen we in onze
hotelkamer naar de hoogtepunten van het schaatsen te kijken.
Op 14 februari wint Marianne Timmer de 500 meter en op 16
februari worden de legendarische woorden “Timmertje, Timmertje, wat ga je doen”
door Frank Snoeks uitgesproken. Ze gaat de 1500 meter winnen in een nieuw
wereldrecord 1:59.29. Weer thuis zien we de 10.000 meter met het oranje podium:
Romme, de Jong en Ritsma. Beelden van Nagano 1998 roepen altijd weer de
herinnering aan ons weekend in Londen op.