“Zoiets gebeurt toch alleen in een film!” Dit was mijn
eerste gedachte toen ik het nieuwsberichtje las over een babyruil. Vandaag kwam
in het nieuws dat 2 Franse families bijna 2 miljoen euro schadevergoeding krijgen,
omdat vlak na de geboorte 2 meisjes verwisseld zijn door een verpleegster.
Beide meisjes lagen in een couveuse en zijn aan de verkeerde ouders gegeven.
Ik moet denken aan de geboorte van onze kinderen. Beide
moesten na de geboorte ook in de couveuse. Ik weet nog wel dat ook bij mij de
gedachte van een babywissel door mijn hoofd gespeeld heeft. Eigenlijk alleen
bij de oudste, de eerste bevalling die we meemaakten. Daniëlle was binnen 10
minuten ‘gehaald’ via een keizersnee en nadat ik een glimp van haar opgevangen had,
werd ze meegenomen door de kinderarts, die de verdere zorg over haar had.
In de uitslaapkamer, waar ik een uurtje mocht ‘uitslapen’
van mijn ruggenprik, werd een polaroidfoto in mijn handen gedrukt van Daniëlle
in de couveuse. Op dat moment had ik die gedachte van:”hoe weet ik nu zeker dat
dit onze baby is?”. Ik zou mijn eigen dochter misschien niet herkennen, want
wat had ik nou van haar kunnen zien in die paar seconden. Die angst was eigenlijk
direct over, toen ik haar buurmeisje zag liggen, een te vroeg geboren baby van
nog geen 5 pond naast onze ‘wolk’ van ruim 8 pond.
Wat moet dat erg zijn om mee te maken. Eigenlijk is de
onzekerheid voordat zoiets ontdekt wordt misschien nog erger. Op welk moment
begint de twijfel, of dat meisje wat je opvoedt wel je eigen dochter is?
Wanneer besluit je om een DNA-test aan te vragen? Denk je dan gelijk terug aan
het ziekenhuis en een mogelijke babyruil of ga je als vader twijfelen aan de
moeder van je dochter? Hoewel we ons soms afvragen hoe twee echte bètamensen zo’n
lieve, zorgzame dochter met totaal andere interesses konden krijgen, mogen we
zeker weten dat er van babywissel geen sprake kan zijn.
