Dresscode

Een kwartier voor mijn eerste afspraak van vandaag klinkt vrolijk het wijsje “Für Elise” bij me op kantoor. Eén van de in te stellen wijsjes van de deurbel. Ik schrik er van, want ik sta net met een stapel papier bij de papierversnipperaar met mijn rug naar het raam en had nog niemand verwacht. Meneer 1 van de kascontrolecommissie is er al. Wanneer ik de deur voor hem open doe excuseert hij zich dat hij wat aan de vroege kant is. Hij was bang dat hij even moest zoeken naar mijn kantoor en is extra vroeg van huis gegaan. Toch wel makkelijk, zo’n grote reclamesticker op de deur!

Als hij zich goed en wel geïnstalleerd heeft en al druk doende is met de controle van de jaarcijfers, zet ik een lekker bakje koffie voor hem neer. Ook ik ga aan de ronde tafel zitten en moet direct mijn boekhouding induiken voor de 1^e vraag: “Hoe komt het, dat de contributie niet op hele euro’s staat, maar tot op centen nauwkeurig is weergegeven?”, vraagt hij. “Nou kijkt u bijvoorbeeld maar op het bankafschrift 35 van 9 april: een ontvangen bedrag € 79,16 aan contributie”, antwoord ik. Pffff dit wordt weer bijna een accountantscontrole volgens mij.

Als ik opkijk vanachter mijn laptop vandaan heb ik moeite om mijn lachen in te houden. Meneer mag dan fanatiek de cijfertjes willen controleren, zijn kleding heeft vanmorgen een iets minder goede controle gehad. Zijn fraaie ruiten trui heeft hij binnenstebuiten aangetrokken. Alle ruiten zijn afgewerkt met dikke randen. Even denk ik dat meneer erg modern is en dat het zo hoort, maar wat losse draadeindjes laten zien dat de binnenkant toch echt buiten gedragen wordt, misschien een vlekje op de buitenkant?

Ondertussen komt meneer 2 van de commissie ook aanfietsen en ook voor hem ga ik een lekker kopje koffie zetten. Even kan ik mijn gezicht uit de plooi halen. Wat kan je een lol hebben tijdens zo’n serieuze kascontrole. Gelukkig ontdekken ze nog een echt foutje en mag ik ook serieus aan de slag. Wanneer ze ruim anderhalf uur later vertrekken ben ik opgelucht dat ik het foutje snel kon ontdekken en nu alles klaar is voor de komende ledenvergadering.  Ik ben benieuwd naar de dresscode van die avond.

Campagne

Staat ze nu al weer voor het raam, dacht ik toen ik met ons oppashondje Sjieba aan de achterkant langs ons huis liep. Gisterenavond ook al! Het lijkt mij, dat ze het toch wel druk genoeg heeft met andere zaken als lijsttrekker van de ChristenUnie in Smallingerland. Volgens mij kan het ook helemaal niet, ze is als het goed is nu aan het haringhappen met Arie Slob.


Deze periode mag ik wat vaker oppassen op Sjieba. Rogier, onze schoonzoon, is ‘pr-man’ binnen de ChristenUnie en heeft het op het ogenblik druk. Er moet campagne gevoerd worden, want de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart naderen met rasse schreden.  De momenten dat hij hier druk mee is en Daniëlle naar haar werk moet, krijg is gezelschap van Sjieba en Sjieba geeft me de mogelijkheid om de buurt weer een beetje te bestuderen tijdens de ommetjes.

Zaterdag mocht Rogier gaan ‘haring slobberen’, zoals hij het zelf noemde. Arie Slob was in Drachten en in ‘de Buurt’, het centrum van Drachten, werd aan de voorbijgangers haring uitgedeeld. Weer eens wat anders dan een flyertje. Het was een succes als ik de lijsttrekker zo hoor: ”We lusten ze rauw! We zijn je maatje, vertel je ongezouten mening – haringactie slaat aan!” , meldt ze op Facebook.

Zij was het dus toch niet, die voor het raam stond, maar ik ken en herken mijn buurvrouw toch wel! Langzaam dringt het tot me door, dat ik al een paar maal gezwaaid heb naar de campagneposter van de ChristenUnie. Mooi hoor die posters op ware grootte.

Dubbel

Steeds kwam ik ze weer tegen. Ik had het idee dat ik dubbel zag. Nou kon dat natuurlijk makkelijk, want als ik moe ben dan wil ik wel eens wat moeite hebben om mijn beeld scherp te krijgen, maar ik kwam ze ook al na 3 km tegen op een wandeling van 21 km en toen was ik nog niet moe. In twee dagen een marathon lopen in Egmond aan Zee, daar deden ruim 14.000 wandelaars aan mee vorig weekend, waaronder dit ouder stel, dat me steeds weer deed glimlachen.

Tijdens de 1^e rust van het wandelevenement raakte ik gezellig met ze aan de praat. Ze kwamen uit Middelburg en waren het hele weekend naar Egmond gekomen voor de marathon. Achteraf hadden ze een beetje spijt, want ze hadden er deze 2^e dag niet zo veel zin in om weer 21 km te wandelen, maar ja als je er zo’n eind voor gereisd had, dan gaf je niet op natuurlijk. In mijn gedachten noemde ik ze Okko en Eugenie, maar eigenlijk kwam dat alleen maar door hun kleding. Anders dan Eugenie liet Mevrouw Uniseks, meneer Uniseks altijd keurig uitpraten.

Je ziet ze ook vaak fietsen, die uniseksmensen, het enige verschil dat je kunt ontdekken is de stang van de herenfiets. Voor de rest is echt alles hetzelfde: fietstas, kaartenhouder op het stuur, maar ook dezelfde kleding, schoenen en natuurlijk de regenjas onder de elastieken van de bagagedrager. Ach ik hoef eigenlijk niet bang te zijn om zo te worden. Ab is een fietser en ik ben een wandelaar; wij maken onze kilometers gescheiden, maar toen ik mijn nieuwe wandeljas vond tussen de herenjassen bij de ANWB moest ik er wel aan denken.

Toen ik stond te wachten op mijn lift, kwamen we elkaar weer tegen. Vrolijk hebben we geroepen: "Tot volgend jaar!"

Dat het niet een optocht van uniseksmensen is, wil ik toch ook nog even kwijt. Veel respect kreeg ik voor de jonge gezinnen, de kinderen die bijna 2 maal zo veel passen dan papa moeten nemen en toch een tocht van 21 km uitwandelen. Die kinderen mogen van mij trots met hun medaille om de nek huiswaarts gaan.