Hij ging maar alvast aan tafel zitten. Etenstijd is etenstijd en normaal zat hij al lang uit te buiken op de bank rond deze tijd. Het werk in de keuken was nog maar net begonnen, dus zijn geduld werd wel wat op de proef gesteld. Dan maar eerst een aperitiefje. “Doe mij maar een AA” zei hij. En een glas erbij? Ja natuurlijk, dat 'Chenet-glas' is wel grappig, daar past het flesje precies op! 
Hè, hè, eindelijk het eten wordt opgediend, nou ja eten. Hadden ze daar zo veel tijd voor nodig? Oh het is nog geen hoofdgerecht, dit heet dus een amuse. Het is een hapje omhuld met rookvlees en wat erin zit, dat maakt allemaal niet uit. Het smaakt prima! Maar ja zo’n amuse is wel snel op “En, wat nu?” klonk het toen alles weggeslikt was.
Nou dan maar gelijk aan het voorgerecht, alles stond al klaar in de keuken gelukkig! Wat is dat nu voor een ei bovenop het gerecht? Als voorgerecht werd een zalmtartaartje met een gepocheerd ei geserveerd en zo’n ei zonder schil gekookt ziet er wel erg glibberig uit. Eerst maar voorzichtig een hapje onder het ei proberen. Jammer, er zit een bosuitje in verwerkt en dat is niet echt zijn smaak. Hij wacht gewoon vol spanning op het hoofdgerecht en ‘past’ een rondje.Op het hoofdgerecht moet hij nog een ‘gang’ extra wachten, eerst krijgen we een spoom. “Spoemmm, ook daar heb ik nog nooit van gehoord” zei hij, “Wat is dat?” “Je krijgt een bolletje ijs in tonic, dat is de spoom” werd er geantwoord. “IJs? Krijgen we eerst een toetje?” riep hij helemaal verbaasd. Een spoom is een tussengerecht, om de smaak te neutraliseren. Dat is om de smaak van dat bosuitje weg te krijgen. “Oh, dat is wel goed ja!”
Na nog een kwartiertje kokkerellen in de keuken werden de borden met het hoofdgerecht geserveerd. Iedereen mocht kiezen, een hertenbiefstuk of gegrilde varkensrollade. Nou hertenbiefstuk dat hoefde hij niet, veel te zielig en rollade daar was hij gek op, dus de keuze was niet moeilijk. Ook lagen er nog zelfgemaakte aardappelkroketjes en stoofperen uit eigen tuin op het bord. En die cranberrysaus met geroosterde amandelen, dat hoefde niet, het was goed zo, wat op zijn bord lag. Eindelijk eten, hè, hè! Het was zeker de moeite van het wachten waard. En plaats voor een toetje was er niet meer, hij paste weer een rondje, maar bleef wel gezellig aan tafel zitten.
Het dessert van vanille- en chocolade ijs met slagroom en Belgisch zeebanket smaakten de anderen goed en het was zeker een geslaagd kerstdiner, maar toch ook wel weer fijn, dat er nu gewoon om half zes weer een warme prak op tafel staat.
