Het kerstdiner

Hij ging maar alvast aan tafel zitten. Etenstijd is etenstijd en normaal zat hij al lang uit te buiken op de bank rond deze tijd. Het werk in de keuken was nog maar net begonnen, dus zijn geduld werd wel wat op de proef gesteld. Dan maar eerst een aperitiefje. “Doe mij maar een AA” zei hij. En een glas erbij? Ja natuurlijk, dat 'Chenet-glas' is wel grappig, daar past het flesje precies op!

Hè, hè, eindelijk het eten wordt opgediend, nou ja eten. Hadden ze daar zo veel tijd voor nodig? Oh het is nog geen hoofdgerecht, dit heet dus een amuse. Het is een hapje omhuld met rookvlees en wat erin zit, dat maakt allemaal niet uit. Het smaakt prima! Maar ja zo’n amuse is wel snel op “En, wat nu?” klonk het toen alles weggeslikt was.

Nou dan maar gelijk aan het voorgerecht, alles stond al klaar in de keuken gelukkig! Wat is dat nu voor een ei bovenop het gerecht? Als voorgerecht werd een zalmtartaartje met een gepocheerd ei geserveerd en zo’n ei zonder schil gekookt ziet er wel erg glibberig uit. Eerst maar voorzichtig een hapje onder het ei proberen. Jammer, er zit een bosuitje in verwerkt en dat is niet echt zijn smaak. Hij wacht gewoon vol spanning op het hoofdgerecht en ‘past’ een rondje.

Op het hoofdgerecht moet hij nog een ‘gang’ extra wachten, eerst krijgen we een spoom. “Spoemmm, ook daar heb ik nog nooit van gehoord” zei hij, “Wat is dat?” “Je krijgt een bolletje ijs in tonic, dat is de spoom” werd er geantwoord. “IJs? Krijgen we eerst een toetje?” riep hij helemaal verbaasd. Een spoom is een tussengerecht, om de smaak te neutraliseren. Dat is om de smaak van dat bosuitje weg te krijgen. “Oh, dat is wel goed ja!”

Na nog een kwartiertje kokkerellen in de keuken werden de borden met het hoofdgerecht geserveerd. Iedereen mocht kiezen, een hertenbiefstuk of gegrilde varkensrollade. Nou hertenbiefstuk dat hoefde hij niet, veel te zielig en rollade daar was hij gek op, dus de keuze was niet moeilijk. Ook lagen er nog zelfgemaakte aardappelkroketjes en stoofperen uit eigen tuin op het bord. En die cranberrysaus met geroosterde amandelen, dat hoefde niet, het was goed zo, wat op zijn bord lag. Eindelijk eten, hè, hè! Het was zeker de moeite van het wachten waard. En plaats voor een toetje was er niet meer, hij paste weer een rondje, maar bleef wel gezellig aan tafel zitten.

Het dessert van vanille- en chocolade ijs met slagroom en Belgisch zeebanket smaakten de anderen goed en het was zeker een geslaagd kerstdiner, maar toch ook wel weer fijn, dat er nu gewoon om half zes weer een warme prak op tafel staat.

Kabouters

Pas op: actieve kabouters op de Efteling. Afgelopen seizoen mochten we al verhalen horen over de vaatwas die door de kabouters spontaan gedaan werd op camping ‘Duinlust’ in Kaatsheuvel. Deze kabouters zouden zijn ontsnapt uit de Efteling om de gasten van de camping van dienst te kunnen zijn. Vandaag mocht ik ervaren, dat er nog steeds een paar rondlopen op de camping.

Bij de post zat een heuse reservering en factuur voor een seizoenplaats op eerder genoemde camping. Dit was de camping waar vorig jaar ons ‘bijkantoor’ een seizoen mocht staan. Toen ik informeerde hoe het nu precies zat met die reservering, aangezien wij er geen opdracht voor gegeven hadden, werd er gewoon geantwoord: “Oh, dan zijn uw gegevens per ongeluk in de map met reserveringen terecht gekomen”. Tja, dat krijg je als je maar 2 kilometer van de Efteling vandaan zit.

Even dacht ik zelf aan een oplossing voor het probleem: een tweede caravan aanschaffen. Maar aangezien we eerst nog dubben over een goede voortent voor onze huidige caravan, zit dat er financieel zeker niet in. Ook al omdat we weer nieuwe stoelen moeten kopen. Deze zijn namelijk spontaan verdwenen uit onze ‘luifel voortent’ afgelopen seizoen. Hiervan geven we de schuld niet aan de kabouters want wat moeten die met zulke grote stoelen, maar er gebeuren toch wel rare dingen bij de Efteling

Schoonzus Marjolein, ook niet voor één gat te vangen, bood gelijk een andere oplossing: “Vraag of je de tent van Daniëlle en Rogier mag lenen”, waarop Daniëlle spontaan al hun tent aanbood en oma logeermogelijkheden zag. De oplossing die ik gevonden heb, is financieel de meest gunstige. Er zal een creditfactuur opgestuurd worden. Nu maar afwachten wat ons dit seizoen in ‘Het Grote Bos’ in Doorn te wachten staat.

Chef

Het mag duidelijk zijn: sinds Daniëlle ook het huis uit is en Ab en ik samen zijn, is elke vorm van concurrentie weg (Sorry Ab): De chef ik de keuken ben ik. De keuken, het is al nooit Ab zijn domein geweest en volgens mij zal het dat ook niet meer gaan worden. Hij is, zoals hij zelf zegt, een gewillig slachtoffer van alles wat ik vanuit de keuken aan hem voorschotel.

Het begon enkele weken terug. Er waren wat programma’s op televisie die mijn aandacht getrokken hadden. Hoewel ik zelden de tv aanzet (eigenlijk Ab zijn domein) was ik een keer in de programma’s “Topchef, de twaalf provinciën” en “Wie is de chef?” beland. Knap wat sommige ‘amateurs’ presteerden in de keuken.

Het had mijn liefde voor het kokkerellen weer aangewakkerd en mijn voorstel om 1x per week wat extra aandacht aan de maaltijd te geven werd door Ab dankbaar aanvaard.

Het is eigenlijk jammer, dat ik de genoemde programma’s niet eerder ontdekt heb, want al deze kookprogramma’s naderen hun laatste uitzending. Met de finale of laatste uitzending in zicht, denken programmamakers aan een volgende serie. Het resultaat is dan ook, dat er oproepen gedaan worden voor deelnemers hierin. Voor ‘Topchef’ moet ik echt nog een boel ervaring opdoen en minimaal een jaartje dineravondjes verzorgen.

Mocht ik nog twijfelen om aan het programma “Wie is de chef?” mee te doen, na deze week niet meer! In dit programma nemen drie amateurkoks het op tegen één chef-kok. Na alle vier een dineravond verzorgd te hebben is het de vraag natuurlijk wie van de vier de ‘echte’ chef is. Ik weet niet of ze expres deze serie chefs voor het laatst bewaard hebben, maar als ik naast een diner ook nog een ‘gezellige’ activiteit zoals kleien, verkleedpartijtjes, een polonaise of een spel ‘Twister’ moet organiseren is elke vorm van twijfel weg. En ja, het was bij ons toch al geen vraag wie nu de chef is: De chef in de keuken ben ik!

Herfst

Regen, onrustig door de stormachtige wind, natte gladde bladermassa’s op de stoep en het opruimen van de tuinstoelen, dat zijn mijn eerste gedachten wanneer de zomer voorbij is en de herfst aanbreekt. Hoe anders is dat dit jaar! Zelfs nu in november zijn de temperaturen ver boven de 10 ˚C.

Bovendien hebben we nog maar weinig regen en zeker nog geen storm gehad. En die bladermassa’s, die zijn droog en met het zonlicht erop geeft het een prachtig beeld.

Weerman Reinier van der Berg schreef gisteren de Tweet: “ Voorlopig de tuinstoelen nog niet opruimen. Later komende week weer een serie prachtige herfstdagen. Zacht en zonnig. Wat een herfst!! “ en zo heb ik het gisteren ook ervaren: Wat een herfst!!

Gisteren heb ik met mijn wandelmaatje, mijn Olympus E520 (zie mijn blog “Het bonnetje” van 29 januari), een prachtige wandeltocht in Drenthe gelopen en wat heeft mijn maatje het druk gehad.



Gemiddeld iedere 225 meter heb ik een foto gemaakt (sorry ik ben een 'cijferfreek').

Om iedereen te laten meegenieten dit keer een blog met wat prachtige herfstfoto’s (wanneer je op de foto klikt, krijg je deze groot in beeld te zien).
Geniet, net als ik, van deze herfst!

 

 

Volgen

Verbaasd staarde ik dinsdagmorgen naar mijn e-mail: ‘Deucediving’, een duikvereniging uit ’s Gravendeel volgt me nu op Twitter. Waar ken ik die nu van? Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik niets van duiken moet hebben. Niet dat ik bang ben in het water, maar om nu met een fles op mijn rug de diepte in te duiken, nee mij niet gezien. Toch even op hun website kijken of we gezamenlijke contacten hebben. Nee hoor, ook geen resultaten.

Opeens schiet het me te binnen. Ik was maandag niet erg lekker en besloot vroeg naar bed te gaan. Omdat de maandagavond min of meer een vaste ‘msn-avond’ is met mijn moeder, besloot ik via Twitter een Tweet de wereld in te sturen: “Helemaal niet fit, spieren en ingewanden protesteren, ik duik lekker mijn bed in”. Het bericht heeft ’s Gravendeel ook bereikt, tenminste het woordje ‘duik’ dan, want als ze het bericht echt goed gelezen hadden, waren ze me niet gaan volgen.

Dit alles deed me denken aan een eerder voorval. Ik vond een slagzin van Happyhome nogal vreemd en mijn Tweet was toen: “Gelezen op nu.nl een slogan van Happyhome: “Last minut Hemelvaart” Ik krijg daar toch een ander beeld bij dan ze bedoelen”. Prompt de volgende dag een nieuwe volger erbij: ‘Happyhome’ is now following you on Twitter! Ook toen bekroop me het gevoel al van Orwell’s ‘Big Brother is watching you’.

Maar niet alleen via Twitter wordt er ‘gekeken’ wat er ingetikt wordt; zo zocht ik via Google een paar plaatjes bij mijn blog van 15 maart over “Water”. Ik wilde nog een plaatje van een surfer toevoegen en via afbeeldingen van Google vond ik wat ik zocht. De volgende dag was ik een volger op Twitter rijker: een winkel in surfartikelen volgde me op Twitter. Ik denk echter, dat deze beheerder / beheerster de Tweets werkelijk las, want dit volgen duurde maar heel kort. Ik ben benieuwd hoelang het duikteam het volhoudt om mijn Tweets te volgen. Maar ja ik ben al lang blij dat het bij een duikteam gebleven is en dat ik geen ander soort volgers overgehouden heb aan de woorden ‘ik duik lekker mijn bed in’.

(de plaatjes in deze blog zijn deels de originele avatars van Twitter)

Kluif

Een beetje spijt had ik wel vanmorgen. Gisteren had ik mijn kapster opgebeld voor een afspraak en ik heb de mogelijkheid van de donderdagmorgen afgeslagen, vanwege mijn vaste wandelmorgen. En nu komt de regen met bakken uit de lucht. Had ik toch lekker gerieflijk bij de kapster binnen kunnen zitten en een prima smoes gehad om niet te hoeven wandelen op deze eerste echte herfstdag.

Maar die kans had ik aan mij voorbij laten gaan en ik ben daarom met frisse moed op pad gegaan. Het was een klein wandelgroepje vandaag. We hebben lekker gelopen, ondanks de regen en voldaan ben ik weer naar huis terug gegaan. Thuis aangekomen gaat de deur wat moeilijk open, er ligt wat achter de deur. Alles wat door de brievenbus gegooid wordt, belandt achter de deur en soms geeft dit problemen met binnenkomen.

Eenmaal binnen is er een aangename verrassing, want naast een dunne ordner met administratie en wat papieren die eruit gevallen zijn, ligt een heerlijke kluif! Ik weet meteen wie van mijn zakelijke klanten zijn kwartaaladministratie is komen brengen. Fred, de beveiliger, die zelf een kennel met herdershonden heeft. Toen Sjieba nog bij ons woonde, kreeg ze iedere keer als hij zijn administratie kwam brengen een kluif of kauwstaaf van hem. Hoewel Sjieba al een jaar niet meer bij ons woont, neemt Fred nog ieder kwartaal een beloning mee.

Af en toe is het een hele kluif om een ‘schoenendoosadministratie’ keurig in te boeken en het is daarom erg attent om een aardigheidje hiervoor te geven, maar ik denk toch dat ik deze beloning bewaar totdat Sjieba een keer langs komt.

Respect

Sputterend zit ze naast me. Angstvallig houd ik mijn kopje koffie een eindje van haar vandaan. Ik kan niet voorkomen dat spetters van haar ‘tufjes’ op mijn broek en armen terecht komen. De beker koffie die ze in haar handen heeft schommelt een beetje, maar de begeleiding heeft me gezegd, dat ik haar niet hoef te helpen met het koffiedrinken. Ze kan dat zelf! Dit in tegenstelling tot een aantal andere in de kring.

Donderdagmorgen trek ik als het even kan de wandelschoenen aan, om met een wandelgroep een uur stevig de pas erin te zetten. We vertrekken vanuit de kantine van zorggroep Talant, een kantine, waarin meervoudig beperkten omgaan met mensen die deze beperkingen niet of in mindere mate hebben. Als tegenprestatie voor het warm welkom, het verzorgen van onze koffie en thee en een keurig schoongeveegde kantine, gaan een aantal van de wandelgroep 3x per jaar op pad met zorgvragers die of in een rolstoel zitten of begeleiding bij het wandelen nodig hebben.

Zo ook afgelopen donderdag. Met zeven wandelcollega’s en even zoveel begeleiding vertrekken we met een grote groep naar de kinderboerderij. Ik probeer een gesprekje aan te gaan met Dinie, die in de rolstoel zit, die ik mag duwen. Ik krijg weinig reactie en weet ook niet wat ik er verder mee aan moet. De enige duidelijke reactie is een wegwerpgebaar als er een geit te dichtbij komt. Ik merk dat meer wandelcollega’s er moeite mee hebben contact te krijgen, want de groep van de dagbesteding waarmee we weg zijn, heeft een zware beperking op het gebied van sociaal contact.

Als ik dan kijk naar sommigen van de begeleiding van de groep, die met liefde blijven praten en blijven proberen een reactie uit te lokken, heb ik weer diep respect voor mijn dochter en al die anderen, die ervoor gekozen hebben om hier hun dagelijks werk van te maken. Nee, het talent om met zoveel liefde om te gaan met onze ‘gehandicapte’ medemens heeft Daniëlle niet van mij geërfd. God geeft ieder zijn of haar eigen talenten. Als deze talenten dan gebruikt worden, mag daar best eens respect voor klinken.

Mosterd

Weten waar Abraham de mosterd haalt. Nou Ab heeft nog geen idee! Aangezien Ab absoluut geen Abraham in zijn tuin wil hebben, is er geen mogelijkheid om het aanstaande dinsdag, wanneer hij 50 wordt, aan hem te vragen. Daarom heb ik bedacht dat hij zelf moet gaan zoeken waar de mosterd gehaald wordt.

Ik ga Ab maandag ‘ontvoeren’, daarvoor heeft hij drie dagen vrij moeten vragen van zijn werk. Natuurlijk hoor je bij een ontvoering niet te weten waar je naar toegebracht wordt. Op slinkse wijze probeert hij mij uitspraken te ontlokken die de bestemming verraden. Steeds kleine beetjes informatie ontvangt hij hierdoor volgens mij, maar ik geloof dat ik nog niet een fout gemaakt heb, waardoor hij de bestemming kon weten. Één van zijn vragen, waarop ik wel antwoord heb gegeven, is of ik er zelf al geweest ben. Dat antwoord was negatief.

Hij vroeg me ook om een aanwijzing en na lang nadenken ben ik op deze aanwijzing gekomen:

Ook al ben ik er nog nooit geweest, omdat ik de 50 gepasseerd ben, kan ik Ab laten zien waar de mosterd gehaald wordt.

Als Ab door deze aanwijzing gelijk weet waar we naar toe gaan, vermoed ik dat hij over zijn leeftijd gelogen heeft, of een rijke algemene kennis heeft. Ik denk echter dat hij nu wel een vermoeden heeft waar de reis ongeveer naar toe zal gaan. Als hij het met zekerheid wil weten, zal Google het al snel ‘verklappen’, maar ik hoop dat hij zich niet laat verleiden om voor zijn 50^e verjaardag al te gaan zoeken waar Abraham de mosterd haalt.

Lucht

Net terug van vakantie; de spullen zijn uit de auto en de was is neergezet bij de wasmachine. Het is zo'n grote berg, dat ik nog niet de puf heb gehad om alles te sorteren en een draai aan te zetten. Eerst maar de laptop op mijn bureau aanzetten en kijken of er nog wat leuks te zien is op de sociale websites. Ik heb al heel lang niet meer ‘ge-msn-d’ met mijn moeder en laat ze nu net online zijn! De berg was moet maar even wachten, eerst even gezellig ‘bijkletsen’. Tijdens het gesprek kleurt mijn kantoor rood, van de avondzon en hoewel de was mijn msn-gesprek niet kon tegenhouden, kon deze avondzon dat wel. Hier moet ik een foto van maken.

Foto’s maken van de lucht, op de camping gebeurde dit ook regelmatig. Met het uitzicht op het westen, hing mijn fototoestel regelmatig zo ’s avonds om mijn nek, om de wolkenpartij of de lucht bij ondergaande zon te kunnen fotograferen. Ab moet er haast wel eens genoeg van gekregen hebben. Trouwens dat heeft hij ook laten blijken.

In de lucht zat bij de wolken een klein stukje dat net een weerkaatsing van een regenboog leek. Ook daar moest natuurlijk een foto van genomen worden. Ab twijfelde eraan of je het stukje regenboog wel zou zien op de foto en vond het overdreven, dat ik er een paar foto's van maakte. Ook ik twijfelde en ja, dan worden het al snel een aantal foto’s om zo de kans groter te maken dat er een mooie foto tussen zou zitten.

Na een paar foto’s is Ab het zat. Hij gaat in mijn beeld staan, maar laat dat nu ook weer een mooi plaatje opleveren: oordeel nou zelf, is hij niet mooi zo bij avondlicht?

De lucht, ik kan niet doen alsof het maar lucht is, ik moet er af en toe een foto van maken. Dan moet alles even wachten, maar na het plaatje van de ondergaande zon in Drachten heb ik toch nog een draai was aangezet, want ja het werk moet ook gewoon doorgaan natuurlijk.

Vakantie

Eindelijk kwam het ervan, een afspraak met Hilda de kapster. Want na het zien van de foto links is iedereen het er wel over eens; ik ben veel te lang blijven lopen met een kapsel dat hoognodig vakkundig onderhanden moest worden genomen. De vakantietijd was echter al aangebroken en Hilda was precies in de periode dat ik een afspraak wilde maken met vakantie en eerlijk gezegd kwam het na haar vakantie er maar niet van om een keer af te spreken.

Vakantie is trouwens altijd een dankbaar onderwerp bij de kapper. Natuurlijk juist deze tijd, want of je staat vlak voor een vakantieperiode en kan breeduit vertellen over waar de reis naar toe gaat en waarom je juist voor deze bestemming gekozen hebt, of je bent al weggeweest en kan je ervaringen delen met de kapper, of de kapper met jou. Ik wist dat Hilda naar Egypte was geweest en was erg benieuwd naar haar waterpijpverhalen.

Laat ze nou juist gisteren een door haar en haar man samengesteld fotoalbum van haar reis naar Egypte thuisbezorgd hebben gekregen. De postbode belde speciaal aan om het pakket(je) te overhandigen. Ze had het fotoalbum meegenomen en zodoende konden we er allemaal van genieten. Ze waren 8 dagen weggeweest en helaas waren niet alle foto’s in het album afgedrukt. Met een grote glimlach werd het boekje overhandigd en tot mijn verbazing paste het in mijn handpalm. Een fotoalbum van ongeveer vijf bij tien centimeter. Leuke foto’s, handzaam album en ik heb de vakantiesfeer en een beetje de waterpijp mogen proeven, maar volgens alle aanwezigen in de kapsalon paste het pakketje best door de brievenbus en had die postbode er niet speciaal voor hoeven aanbellen.

In de koffer

Het heen en weer rijden naar Kaatsheuvel lijkt soms niet meer dan het verplaatsen van steeds weer dezelfde spullen. De laptops en ordners, om te kunnen werken en de kussens om na de arbeid lekker te kunnen slapen. Mijn fotocamera, gewoon omdat ik die altijd bij me wil hebben, kledinghaakjes, met of zonder overhemden en natuurlijk de grote zwarte koffer. Op de heenweg naar Kaatsheuvel vol met netjes opgevouwen kleding en handdoeken, terug met dezelfde inhoud, maar dan minimaal 1 dag gebruikt en iets minder netjes gevouwen.

We hadden alle spullen gisteren weer naar Drachten gebracht en omdat het tegen winkelsluitingstijd liep, ben ik nadat we de spullen in huis gezet hadden, gelijk boodschappen gaan doen. Al liep het al tegen 8 uur, we moesten nog eten, dus snel boodschappen in huis halen en dan de avondmaaltijd klaarmaken. Maar voordat ik achter het aanrecht kon gaan staan, werd ik door Ab mee naar boven genomen, omdat hij me iets moest laten zien.

Hij liep richting slaapkamer en had bij het opruimen van onze kussens zijn vraagtekens gezet bij iets wat aan het voeteneind van ons bed lag: 4 BH-tjes en een glimmende boxer! Duidelijk niet van ons. De BH-tjes kwamen me wel bekend voor, maar de boxer niet. Frank had vorig weekend een bbq in ons huis met zijn voetbalvrienden (die kratjes bier op de foto hierboven zijn stille getuigen hiervan), er was geen sprake van damesbezoek volgens ons. Toch maar aan Frank vragen hoe die lingerie op ons bed terecht gekomen was.

De oplossing was simpel en snel gegeven: Frank had een koffer nodig voor zijn vakantie en boven op de linnenkast lag nog een groen exemplaar. Voor de zekerheid even gekeken of alles uit de koffer gehaald was en nee dus… de lingerie was afkomstig van Daniëlle en Rogier. Na hun huwelijksreis hebben ze de koffer niet goed leeggemaakt. Frank vond het niet nodig om op zijn vakantiereis met deze spullen te sjouwen en heeft het dus achter gelaten ‘in onze koffer’.

Stilte

De hele zaterdag liep ik al rond met het voornemen een heerlijke lange wandeling te maken, maar het kwam er steeds niet van. Hoewel we vroeg gewekt werden doordat er op de boomkwekerij naast de camping vanaf 8 uur flink gesnoeid moest worden, hebben we toch lang in bed gelegen en vloog de ochtend voorbij. ’s Middags begon de uitzending van de Tour de France, waar we beiden graag naar kijken. Maar voor ons doen aten we vroeg ’s avonds, dus kon ik toch mijn voornemen in vervulling laten gaan.

Om 8 uur heb ik de stoute wandelschoenen aangetrokken en ben ik erop uit gegaan. De gezellige campingbarbecue met live muziek was nog volop aan de gang en al neuriënd liep ik langs het halfvolle terras. Het geluidsniveau won het van het muziekniveau. Ik dacht dat er een soort karaoke georganiseerd was, maar het bleek te gaan om muziek van ‘niemand minder dan The Dutch Show Company’, zoals ik ze later aangekondigd zag in het recreatieprogrammablad. Op naar de Loonse en Drunense duinen, die tegen de camping aan liggen.

Het eerste wat je tegenkomt als je deze duinen inloopt zijn de bordjes “waterwingebied” en “stiltegebied”. Voor water had ik zelf gezorgd, maar de stilte leek me wel lekker. De live muziek won het echter van de stilte. Hoe ver ik ook liep, ik kon blijven mee neurieën op de muziek van de camping. Maar stil was het wel; ik kwam geen mens tegen! Twee uur heb ik gelopen zonder ook maar één persoon tegen te komen.

Toen werd het tijd om terug te keren naar de camping. Maar ja welke kant moest ik oplopen om uit het duingebied te komen? Nou met behulp van de luide muziek en de ondergaande zon lukte het me aardig om op de van te voren geplande plaats uit het duingebied te komen. Moe en voldaan, genoten van de stille duinen, helaas niet van de stilte, kwam ik rond half 11 weer bij onze caravan.