Gisteren moest ik denken aan de ooroperatie van Daniëlle
toen ze nog een kleuter was. Lopende band werk was het, die buisjes plaatsen.
Eén van de ouders mocht mee en bij het onder narcose brengen het handje van
kindlief vasthouden. We hadden afgesproken dat ik dat zou doen.
Toen Daniëlle eenmaal onder narcose gebracht was moest ik naar
de wachtkamer toe. Ab had alle vaders en moeders al terug zien keren, want
Daniëlle was niet de 1e op rij die geholpen werd. Geen enkele ouder
uitgezonderd waren ze allemaal snotterend de wachtkamer binnengelopen. Ik had
geen zakdoek nodig en liep naar binnen alsof ze nog niet weggebracht was, en
dat terwijl ze tot 3 keer toe een poging hadden moeten doen om in dat kleine
handje een infuusnaald in te brengen. Koele kikker, niet van mijn stuk te
krijgen.
Gisteren heb ik een totaal andere kant van mezelf leren
kennen. Het was de afscheidsweek van de caravan en van de camping. Hoewel ik
anders het meeste nuchter bekijk, biggelden er plotseling tranen over mijn
wangen, toen ik me besefte dat het de laatste nacht in de caravan zou worden. 
De nuchtere kant in mij moest hiervoor allerlei oorzaken verzinnen; net 2 dagen
in de hitte totaal zo’n 25 km weggestapt, een gezellig bakje gedaan bij Berend,
de chauffeur van onze ‘driegeneratiereis’, waardoor ik weer een beetje in
Noorwegen was met mijn hoofd, Ab in Dallas, dus even geen stoom afblazen als
het nodig is en ook nog eens slecht geslapen, dus misschien kwam het wel gewoon
door de vermoeidheid.
Vandaag heb ik alle spullen in de caravan uitgezocht en hem
verkoopklaar gemaakt. Maandag is de overdracht en gelukkig, toen ik alles
afsloot en naar een (te) vol geladen auto liep, had ik een totaal ander gevoel.
We gaan nieuwe plannen maken. Er lekker op uit en wie weet, heel misschien zit
er ook nog een keer een reisje naar de Noordkaap in. Toch nog een beetje in
Noorwegen dus met mijn hoofd… emokip.
