Tijdsbeeld

Het is bijna het einde van onze vakantie in Toscane en we zitten samen op een bankje te genieten van de ondergaande zon, kan het nog romantischer? We besluiten dat we hier een herinnering aan willen en draaien ons om. Met onze rug naar de ondergaande zon is onze blik nu gericht op een deel van het verlaten strand van Marina di Massa. Op zich ook een mooi plaatje natuurlijk, maar veel minder romantisch.

Ik pak mijn mobiel, klik op de ‘selfiemodus’ en probeer het beeld zo te krijgen, dat we beiden, met de ondergaande zon tussen ons in, in beeld zijn. Wij beiden komen er wel op, maar het is even wachten totdat het wat rustiger is op de pier en er geen mensen meer in beeld lopen. Dat wachten duurt lang en niet omdat het nu zo verschrikkelijk druk is, maar omdat een vrouw precies in het beeld voor de zon blijft staan. Ze blijft staan kijken naar ons en naar ons uitzicht voor ons. Je ziet haar haast denken: “Wat voor bijzonders is daar nou te zien, ik mis geloof ik iets!”

 

Wanneer zal ze het in de gaten hebben, dat ze in ons beeld staat? Dat moment komt maar niet en voordat de zon niet meer te zien is, besluiten wij ons om te draaien. Dan heeft ze het in de gaten en snel loopt ze verder. We moeten er allemaal om lachen en het wordt dan ook een vrolijke foto. 

Aan dit voorval moest ik denken toen ik van de week op Twitter een foto tegenkwam (via account Victomato) van een heleboel mensen met hun rug naar Hillary Clinton toe. Een prachtig hedendaags beeld geeft dit, maar of het voor Hillary zelf nu zo’n mooi beeld gaf vraag ik me af.

Een soortgelijke ervaring had ik bij onze Flåmsbana treinrit in Noorwegen. We mochten allemaal uitstappen om een foto te maken van de waterval van Kjosfjossen. Daar heb ik natuurlijk gebruik van gemaakt, maar ook heb ik de grote menigte fotograven op de foto gezet. Wanneer ik inzoom op het deel bij de reling, valt het me op dat bijna iedereen met de rug naar de waterval toe staat en besef ik, dat ik een foto heb gemaakt van een ‘tijdsbeeld’.

Dansen

Vannacht kreeg ik een berichtje uit Amerika, een fotoverslag van de belevenissen van Ab op zijn vrije zaterdag in Dallas. Hij was in een heuse Saloon geweest en had daar een paar biertjes met zijn ‘vrienden’ gedronken. Mooie foto’s erbij van een bijna uitgestorven dansvloer. Misschien was de foto gemaakt voorafgaande aan de grote drukte, dat kan. 

 

Hoewel we beiden niet veel met dansen hebben, hebben we een wel een hele speciale herinnering aan één dans. Nou ja één dans, het was dan wel een dans van een uur! Een dans, die je misschien niet eens een dans kan noemen, want voor het geschuifel wat we deden op nummers als "Du", van Petter Maffay en "Whiter Shade of Pale" van Procul Harum, had je weinig gevoel voor ritme nodig. 

Het was 30 september 1977, Ab vierde zijn verjaardag (ik zal niet verklappen welke) en op zijn verzoek werd er een uur lang ‘slijpmuziek’ gedraaid. Ab en ik hebben het dat volle uur volgehouden en elkaar dus niet meer losgelaten, figuurlijk dan. In letterlijke zin is het vooral voor Ab een reuzenprestatie geweest, omdat hij een kop groter is dan ik en het toch wel enige moeite heeft gekost om zonder pijn in zijn rug weer rechtop te lopen.

Misschien is deze prestatie ook wel de oorzaak ervan, dat we geen van beiden vaak op de dansvloer te vinden zijn. Ik geef zelf altijd de schuld aan het ontbreken van ritmegevoel.  Als Ab de ‘dansgenen’ van zijn vader heeft, dan kan hij dat niet zeggen; wat kon zijn vader goed dansen zeg. Misschien is Ab daarom soms nog wel eens op de dansvloer te vinden. Hoewel, meestal is dit voor mij een teken dat het tijd wordt om naar huis te gaan. Het was dan ook een hele geruststelling dat er bij de foto’s vanuit de saloon gemeld werd, dat hij zich niet gewaagd had op de dansvloer. Nieuwe vrienden zijn misschien nog niet zo gul in het geven van een rondje.

Emokip

Gisteren moest ik denken aan de ooroperatie van Daniëlle toen ze nog een kleuter was. Lopende band werk was het, die buisjes plaatsen. Eén van de ouders mocht mee en bij het onder narcose brengen het handje van kindlief vasthouden. We hadden afgesproken dat ik dat zou doen. 

Toen Daniëlle eenmaal onder narcose gebracht was moest ik naar de wachtkamer toe. Ab had alle vaders en moeders al terug zien keren, want Daniëlle was niet de 1^e op rij die geholpen werd. Geen enkele ouder uitgezonderd waren ze allemaal snotterend de wachtkamer binnengelopen. Ik had geen zakdoek nodig en liep naar binnen alsof ze nog niet weggebracht was, en dat terwijl ze tot 3 keer toe een poging hadden moeten doen om in dat kleine handje een infuusnaald in te brengen. Koele kikker, niet van mijn stuk te krijgen.

Gisteren heb ik een totaal andere kant van mezelf leren kennen. Het was de afscheidsweek van de caravan en van de camping. Hoewel ik anders het meeste nuchter bekijk, biggelden er plotseling tranen over mijn wangen, toen ik me besefte dat het de laatste nacht in de caravan zou worden. 

De nuchtere kant in mij moest hiervoor allerlei oorzaken verzinnen; net 2 dagen in de hitte totaal zo’n 25 km weggestapt, een gezellig bakje gedaan bij Berend, de chauffeur van onze ‘driegeneratiereis’, waardoor ik weer een beetje in Noorwegen was met mijn hoofd, Ab in Dallas, dus even geen stoom afblazen als het nodig is en ook nog eens slecht geslapen, dus misschien kwam het wel gewoon door de vermoeidheid.

Vandaag heb ik alle spullen in de caravan uitgezocht en hem verkoopklaar gemaakt. Maandag is de overdracht en gelukkig, toen ik alles afsloot en naar een (te) vol geladen auto liep, had ik een totaal ander gevoel. We gaan nieuwe plannen maken. Er lekker op uit en wie weet, heel misschien zit er ook nog een keer een reisje naar de Noordkaap in. Toch nog een beetje in Noorwegen dus met mijn hoofd… emokip.

Glijpartij

Voorzichtig schuifelend en waggelend als een pinguïn probeer ik Sjieba uit te laten. Ik heb me duidelijk vergist met de keuze van mijn schoenen. Op nette laarsjes over deze spiegelbaan blijkt geen goed idee te zijn geweest en ik laat snel de riem van Sjieba los, zodat ik niet onderuit getrokken word. Achteraf gezien misschien onnodig want ook Sjieba glijdt weg, soms met 4 poten tegelijk en ze komt bijna niet vooruit.

Uiteindelijk in het grasveld waar ik wel een eindje in wegzak, maar gelukkig wat meer grip heb, lukt het me om de riem weer op te rapen en heel voorzichtig zet ik mijn ‘blokje om’ voort. Normaal kijk ik ’s morgens genietend om me heen, want heel vaak zijn er mooie ‘ochtendluchten’ te bewonderen. Vandaag is mijn blik vooral gericht op mijn voeten en de grond daaronder. Totdat ik aan het overdekte stuk kom achter het Adverium. 

Wanneer ik opkijk schiet ik in de lach om het plaatje dat ik zie: Een fraai geparkeerde auto met een nog fraaiere tekst erop: "Komt overal". Ik kan me niet voorstellen dat dit de ‘bestelling’ van vandaag was, maar in ieder geval vond de chauffeur dat de auto prima geparkeerd stond, want hij / zij was niet meer in de buurt van de auto. Ik weet ook niet of bij het verzinnen van de tekst nu speciaal dit stukje grasveld bedoeld was, maar de auto staat in ieder geval op een plekje waar nog maar weinig auto’s geweest zijn. 

Glimlachend vervolg ik mijn weg en voordat ik weer het stukje spiegelbaan betreed maak ik ook nog een foto van de mooie ochtendlucht. Nu ik het daarover heb, die van gisteren , met dat mooie morgenrood, mocht er ook wezen! Wat een vrolijk begin van de dag, ondanks het geglibber. Toch hoop ik dat er op de opnieuw aangevroren binnenwegen niet al te veel problemen zullen zijn. Ook voor vandaag is het weer voorzichtigheid geboden.