Respect

Sputterend zit ze naast me. Angstvallig houd ik mijn kopje koffie een eindje van haar vandaan. Ik kan niet voorkomen dat spetters van haar ‘tufjes’ op mijn broek en armen terecht komen. De beker koffie die ze in haar handen heeft schommelt een beetje, maar de begeleiding heeft me gezegd, dat ik haar niet hoef te helpen met het koffiedrinken. Ze kan dat zelf! Dit in tegenstelling tot een aantal andere in de kring.

Donderdagmorgen trek ik als het even kan de wandelschoenen aan, om met een wandelgroep een uur stevig de pas erin te zetten. We vertrekken vanuit de kantine van zorggroep Talant, een kantine, waarin meervoudig beperkten omgaan met mensen die deze beperkingen niet of in mindere mate hebben. Als tegenprestatie voor het warm welkom, het verzorgen van onze koffie en thee en een keurig schoongeveegde kantine, gaan een aantal van de wandelgroep 3x per jaar op pad met zorgvragers die of in een rolstoel zitten of begeleiding bij het wandelen nodig hebben.

Zo ook afgelopen donderdag. Met zeven wandelcollega’s en even zoveel begeleiding vertrekken we met een grote groep naar de kinderboerderij. Ik probeer een gesprekje aan te gaan met Dinie, die in de rolstoel zit, die ik mag duwen. Ik krijg weinig reactie en weet ook niet wat ik er verder mee aan moet. De enige duidelijke reactie is een wegwerpgebaar als er een geit te dichtbij komt. Ik merk dat meer wandelcollega’s er moeite mee hebben contact te krijgen, want de groep van de dagbesteding waarmee we weg zijn, heeft een zware beperking op het gebied van sociaal contact.

Als ik dan kijk naar sommigen van de begeleiding van de groep, die met liefde blijven praten en blijven proberen een reactie uit te lokken, heb ik weer diep respect voor mijn dochter en al die anderen, die ervoor gekozen hebben om hier hun dagelijks werk van te maken. Nee, het talent om met zoveel liefde om te gaan met onze ‘gehandicapte’ medemens heeft Daniëlle niet van mij geërfd. God geeft ieder zijn of haar eigen talenten. Als deze talenten dan gebruikt worden, mag daar best eens respect voor klinken.

Mosterd

Weten waar Abraham de mosterd haalt. Nou Ab heeft nog geen idee! Aangezien Ab absoluut geen Abraham in zijn tuin wil hebben, is er geen mogelijkheid om het aanstaande dinsdag, wanneer hij 50 wordt, aan hem te vragen. Daarom heb ik bedacht dat hij zelf moet gaan zoeken waar de mosterd gehaald wordt.

Ik ga Ab maandag ‘ontvoeren’, daarvoor heeft hij drie dagen vrij moeten vragen van zijn werk. Natuurlijk hoor je bij een ontvoering niet te weten waar je naar toegebracht wordt. Op slinkse wijze probeert hij mij uitspraken te ontlokken die de bestemming verraden. Steeds kleine beetjes informatie ontvangt hij hierdoor volgens mij, maar ik geloof dat ik nog niet een fout gemaakt heb, waardoor hij de bestemming kon weten. Één van zijn vragen, waarop ik wel antwoord heb gegeven, is of ik er zelf al geweest ben. Dat antwoord was negatief.

Hij vroeg me ook om een aanwijzing en na lang nadenken ben ik op deze aanwijzing gekomen:

Ook al ben ik er nog nooit geweest, omdat ik de 50 gepasseerd ben, kan ik Ab laten zien waar de mosterd gehaald wordt.

Als Ab door deze aanwijzing gelijk weet waar we naar toe gaan, vermoed ik dat hij over zijn leeftijd gelogen heeft, of een rijke algemene kennis heeft. Ik denk echter dat hij nu wel een vermoeden heeft waar de reis ongeveer naar toe zal gaan. Als hij het met zekerheid wil weten, zal Google het al snel ‘verklappen’, maar ik hoop dat hij zich niet laat verleiden om voor zijn 50^e verjaardag al te gaan zoeken waar Abraham de mosterd haalt.